Tony Rominger

Tony Rominger
Tony Rominger bei Paris–Nizza 1993
Tony Rominger bei Paris–Nizza 1993
Zur Person
Geburtsdatum 27. März 1961 (63 Jahre)
Nation Schweiz Schweiz
Disziplin Strasse
Fahrertyp Rundfahrer
Körpergrösse 175 cm
Renngewicht 65 kg
Karriereende 1997
Internationale Team(s)
1986
1987–1990
1991
1992–1993
1994–1996
1997
Cilo-Aufina
Supermercati Brianzoli / Chateau d’Ax
Toshiba
CLAS-Cajastur
Mapei
Cofidis
Wichtigste Erfolge

Vuelta a España 1992, 1993, 1994
Giro d’Italia 1995
Giro di Lombardia 1989, 1992

Letzte Aktualisierung: 21. August 2020
Tony Rominger

Tony Rominger (* 27. März 1961 in Vojens, Dänemark) ist ein ehemaliger Schweizer Radrennfahrer.

Radsportkarriere

Tony Rominger wurde in Dänemark als Sohn einer dänischen Mutter und eines Schweizer Vaters geboren.[1] Später zog er mit seinem Vater in die Schweiz, wo Rominger, der zunächst den Beruf des Buchhalters erlernte, zum Radsport kam.[2]

1984 hatte Rominger seinen ersten internationalen Erfolg, als er beim Cinturón a Mallorca den Prolog und eine Etappe gewann. 1985 wurde er Zweiter der Ostschweizer Rundfahrt und 16. im Amateurrennen der UCI-Straßen-Weltmeisterschaften. Hieraus erhielt er im Jahr darauf, mit 25 Jahren seinen ersten Profivertrag bei Cilo-Aufina.[3]

1989 gewann Rominger erstmals einen Klassiker, die Lombardei-Rundfahrt. In den darauffolgenden Jahren entwickelte er sich zu einem Allrounder und gewann 1992 erstmals die Vuelta a España, wo er bis 1994 als erster Radprofi überhaupt dreimal in Folge gewann; 1995 gewann er auch den Giro d’Italia.

Bei der Tour de France unterlag Rominger hingegen immer wieder Miguel Indurain, konnte den Spanier 1993 allerdings immerhin in dessen Spezialdisziplin, dem Einzelzeitfahren, schlagen. Er wurde Zweiter in der Gesamtwertung und gewann die Bergwertung. Im Jahr 1996 belegte Rominger bei der Heim-Weltmeisterschaft im Zeitfahren den dritten Rang. Im selben Jahr belegte er bei den Olympischen Spielen in Atlanta im Strassenrennen Platz fünf.

1994 nahm Rominger seinem Rivalen Indurain den Stundenweltrekord ab und verbesserte die in einer Stunde zurückgelegte Wegstrecke im Stadium Vélodrome de Bordeaux Lac mit einer Spezialmaschine auf über 55 Kilometer.[4]

Nach einem Schlüsselbeinbruch aufgrund eines Sturzes auf der dritten Etappe der Tour de France 1997 beendete Tony Rominger seine Karriere als Radprofi.

Dopingverdacht

Rominger wurde während seiner Karriere nie positiv auf Dopingmittel getestet und auch sonst nicht verbotener Dopingmethoden überführt. Im Zuge der Ermittlungen und der Verurteilung des italienischen Sportarztes Michele Ferrari wegen des Dopings von Radsportlern mit EPO wurde jedoch auch der Name von Tony Rominger genannt. Die Zeit nannte ihn damals Ferraris «wichtigsten nicht überführten Schüler neben Lance Armstrong».[5][6] So soll nach Erkenntnissen aus dem Jahr 2012 Geld von Konten von Romingers Sportmarketing-Firma auf ein Schweizer Konto geflossen sein, auf das Ferrari Zugriff hatte. Rominger gab an, die Zusammenarbeit mit Ferrari habe sich auf die Erstellung von Trainingsplänen beschränkt, und stritt jegliches Doping ab.[7] David Millar, 1997 Teamkollege von Rominger bei Cofidis, berichtet in seiner Autobiografie von einem gemeinsamen Treffen in Manchester, an dem auch Dr. Ferrari zugegen gewesen sei. Auf Millars Frage, ob es möglich sei, Profiradrennen auch ohne EPO zu gewinnen, habe Rominger geantwortet, Klassiker wohl schon, die Tour de France nicht. Er soll geantwortet haben: «Du kannst nicht drei Wochen gegen Typen antreten, die auf EPO sind.»[8][9]

Beruf und Familie

Nach dem Ende seiner Karriere 1997 war Rominger zeitweilig als Radsportkommentator für den TV-Sender Eurosport tätig, gemeinsam mit Klaus Angermann.[10] Nach seinem Rücktritt arbeitete er bis 2004 bei der internationalen Sportleragentur IMG.[6] Er managte rund 20 Radrennfahrer, unter anderem Matthias Kessler, Patrik Sinkewitz, Andreas Klöden und Alexander Winokurow[11]; Kessler, Sinkewitz und Winokurow wurden 2007 des Dopings überführt. 2004 organisierte Rominger die Tour de Suisse. Als langjähriger Freund und Manager bewog er den Strassenradweltmeister von 2009 in Mendrisio und späteren Sieger der Tour de France 2011, Cadel Evans, 2010 zum BMC Racing Team zu wechseln.[12]

Rominger hat zwei Kinder aus einer früheren Ehe und war seit dem 18. Mai 2009 mit der Schweizer Sängerin und Moderatorin Francine Jordi verheiratet. Ende Mai 2011 wurde bekannt, dass sich die beiden getrennt haben.[13] 2014 wurde er zum dritten Mal Vater.[14]

Er ist weiterhin in der Schweiz ein Star, über dessen Privatleben in den dortigen Boulevard-Blättern ausführlich berichtet wird.[15]

Im Oktober 2011 wurde öffentlich, dass Rominger gemeinsam mit anderen Schweizer Radsport-Enthusiasten zu den Initiatoren eines Radsport-Leistungszentrums in Solothurn gehört. Zu diesem Zwecke wurde eine Stiftung gegründet, die sich auch um die Ausrichtung der UCI-Strassen-Weltmeisterschaften im Jahre 2017 bewerben wollte.[16][17] 2019 schied Rominger aus dem Stiftungsrat aus.[18]

Auszeichnungen

Erfolge (Auswahl)

Grand Tours-Platzierungen

Grand Tour198619871988198919901991199219931994199519961997
Maglia Rosa Giro d’ItaliaGiro97DNF44DNF1
Gelbes Trikot Tour de FranceTour68572DNF810DNF
Goldenes Trikot Vuelta a EspañaVuelta16111338
Legende: DNF: did not finish, aufgegeben oder wegen Zeitüberschreitung aus dem Rennen genommen.

Weblinks

Commons: Tony Rominger – Sammlung von Bildern
  • Tony Rominger in der Datenbank von ProCyclingStats.com
  • Tony Rominger in der Datenbank von Radsportseiten.net
  • Tony Rominger in der Datenbank von Olympedia.org (englisch)

Einzelnachweise

  1. Vendt Christensen: Rominger, Tony (Memento vom 7. Mai 2014 im Internet Archive). In: cyclingstars.dk. 8. Dezember 2004 (dänisch).
  2. Buchhalter im Sattel. In: Der Spiegel. 10. Juli 1995, abgerufen am 25. Januar 2014. 
  3. Deutscher Radsport-Verband der DDR (Hrsg.): Der Radsportler. Nr. 16/1986. Berlin 1986, S. 5. 
  4. Stundenweltrekord von Tony Rominger. In: SRF. 5. November 1994, abgerufen am 25. Januar 2014.
  5. Rico Czerwinski: Romingers Qualen. Zeit Online, 30. Juni 2005, abgerufen am 25. Januar 2014. 
  6. a b Dario Venutti: Vom Verdacht verfolgt. In: Basler Zeitung. 10. November 2012, abgerufen am 25. Januar 2014. 
  7. Tony Rominger wehrt sich gegen Vorwürfe (Memento vom 30. Oktober 2012 im Internet Archive). In: Blick. 28. Oktober 2012.
  8. David Millar: Vollblutrennfahrer. Covadonga Verlag, Bielefeld 2012, ISBN 978-3-936973-71-6, S. 105.
  9. Feargal McKay: Racing through The Dark, by David Millar. In: podiumcafe.com. 17. Juni 2011 (Buchbesprechung).
  10. Die Stimme der Tour: Klaus Angermann wird heute 75. In: rad-net.de. 24. Juni 2013, abgerufen am 25. Januar 2014. 
  11. Tony Rominger «schockiert und enttäuscht». In: Neue Zürcher Zeitung. 25. Juli 2007, abgerufen am 25. Januar 2014. 
  12. Wie kommt eigentlich Cadel Evans zu BMC? In: dewielersite.net. 7. November 2009, abgerufen am 25. Januar 2014. 
  13. Liebes-Aus bei Francine Jordi. In: Glanz & Gloria (SRF). 29. Mai 2011, abgerufen am 29. Juni 2022 (Video). 
  14. Dominik Hug: Sind Sie ein Rabenvater, Tony Rominger? In: Blick. 20. Oktober 2014.
  15. Warum versteckt er seine neue Liebe? In: Blick. 15. Oktober 2012, abgerufen am 25. Januar 2014. 
  16. Stiftungsräte (Memento vom 1. Februar 2014 im Internet Archive). Stiftung Leistungszentrum Solothurn.
  17. Marcel Segessemann: Kandidatur der Stadt Solothurn für die WM 2017 in der Schweiz? In: cykelsiderne.net. 14. Oktober 2011, abgerufen am 25. Januar 2014. 
  18. Stiftung Leistungszentrum Solothurn. In: Schweizerisches Handelsamtsblatt. 7. März 2019 (via Moneyhouse).
  19. Credit Suisse Sports Awards. Abgerufen am 25. Januar 2014. 
Gesamtsieger des Giro d’Italia

1909 Luigi Ganna | 1910, 1911 Carlo Galetti | 1912 Atala (nur Teamwertung) | 1913 Carlo Oriani | 1914 Alfonso Calzolari | 1919, 1923 Costante Girardengo | 1920 Gaetano Belloni | 1921, 1922, 1926 Giovanni Brunero | 1924 Giuseppe Enrici | 1925, 1927–1929, 1933 Alfredo Binda | 1930 Luigi Marchisio | 1931 Francesco Camusso | 1932 Antonio Pesenti | 1934 Learco Guerra | 1935 Vasco Bergamaschi | 1936, 1937, 1946 Gino Bartali | 1938, 1939 Giovanni Valetti | 1940, 1947, 1949, 1952, 1953 Fausto Coppi | 1948, 1951, 1955 Fiorenzo Magni | 1950 Hugo Koblet | 1954 Carlo Clerici | 1956, 1959 Charly Gaul | 1957 Gastone Nencini | 1958 Ercole Baldini | 1960, 1964 Jacques Anquetil | 1961 Arnaldo Pambianco | 1962, 1963 Franco Balmamion | 1965 Vittorio Adorni | 1966 Gianni Motta | 1967, 1969, 1976 Felice Gimondi | 1968, 1970, 1972–1974 Eddy Merckx | 1971 Gösta Pettersson | 1975 Fausto Bertoglio | 1977 Michel Pollentier | 1978 Johan De Muynck | 1979, 1983 Giuseppe Saronni | 1980, 1982, 1985 Bernard Hinault | 1981 Giovanni Battaglin | 1984 Francesco Moser | 1986 Roberto Visentini | 1987 Stephen Roche | 1988 Andy Hampsten | 1989 Laurent Fignon | 1990 Gianni Bugno | 1991 Franco Chioccioli | 1992, 1993 Miguel Indurain | 1994 Jewgeni Bersin | 1995 Tony Rominger | 1996 Pawel Tonkow | 1997, 1999 Ivan Gotti | 1998 Marco Pantani | 2000 Stefano Garzelli | 2001, 2003 Gilberto Simoni | 2002, 2005 Paolo Savoldelli | 2004 Damiano Cunego | 2006, 2010 Ivan Basso | 2007 Danilo Di Luca | 2008, 2015 Alberto Contador | 2009 Denis Menschow | 2011 Michele Scarponi | 2012 Ryder Hesjedal | 2013, 2016 Vincenzo Nibali | 2014 Nairo Quintana | 2017 Tom Dumoulin | 2018 Chris Froome | 2019 Richard Carapaz | 2020 Tao Geoghegan Hart | 2021 Egan Bernal | 2022 Jai Hindley | 2023 Primož Roglič

Gewinner der Punktewertung des Giro d’Italia

1954 Fausto Coppi | 1955 Gastone Nencini | 1958 Miguel Poblet | 1960 Rik Van Looy | 1966 Gianni Motta | 1967 Dino Zandegù | 1968, 1973 Eddy Merckx | 1969, 1970 Franco Bitossi | 1971 Marino Basso | 1972, 1974, 1975 Roger De Vlaeminck | 1976–1978, 1982 Francesco Moser | 1979–1981, 1983 Giuseppe Saronni | 1984 Urs Freuler | 1985, 1987, 1988 Johan van der Velde | 1989 Giovanni Fidanza | 1990 Gianni Bugno | 1991 Claudio Chiappucci | 1992, 1997, 2002 Mario Cipollini | 1993 Adriano Baffi | 1994 Dschamolidin Abduschaparow | 1995 Tony Rominger | 1996 Fabrizio Guidi | 1998 Mariano Piccoli | 1999 Laurent Jalabert | 2000 Dmitri Konyschew | 2001 Massimo Strazzer | 2003 Gilberto Simoni | 2004, 2007 Alessandro Petacchi | 2005, 2006 Paolo Bettini | 2008 Daniele Bennati | 2009 Danilo Di Luca | 2010 Cadel Evans | 2011 Michele Scarponi | 2012 Joaquim Rodríguez | 2013 Mark Cavendish | 2014 Nacer Bouhanni | 2015, 2016 Giacomo Nizzolo | 2017 Fernando Gaviria | 2018 Elia Viviani | 2019 Pascal Ackermann | 2020, 2022 Arnaud Démare | 2021 Peter Sagan

Gesamtsieger der Vuelta a España

1935, 1936 Gustaaf Deloor | 1941, 1942 Julián Berrendero | 1945 Delio Rodríguez | 1946 Dalmacio Langarica | 1947 Edward Van Dijck | 1948 Bernardo Ruiz | 1950 Emilio Rodríguez | 1955 Jean Dotto | 1956 Angelo Conterno | 1957 Jesús Loroño | 1958 Jean Stablinski | 1959 Antonio Suárez | 1960 Frans De Mulder | 1961 Angelino Soler | 1962 Rudi Altig | 1963 Jacques Anquetil | 1964 Raymond Poulidor | 1965 Rolf Wolfshohl | 1966 Francisco Gabica | 1967 Jan Janssen | 1968 Felice Gimondi | 1969 Roger Pingeon | 1970 Luis Ocaña | 1971 Ferdi Bracke | 1972, 1974 José Manuel Fuente | 1973 Eddy Merckx | 1975 Agustín Tamames | 1976 José Pesarrodona | 1977 Freddy Maertens | 1978, 1983 Bernard Hinault | 1979 Joop Zoetemelk | 1980 Faustino Rupérez | 1981 Giovanni Battaglin | 1982 Marino Lejarreta | 1984 Éric Caritoux | 1985, 1989 Pedro Delgado | 1986 Álvaro Pino | 1987 Luis Herrera | 1988 Sean Kelly | 1990 Marco Giovannetti | 1991 Melchor Mauri | 1992–1994 Tony Rominger | 1995 Laurent Jalabert | 1996, 1997 Alex Zülle | 1998 Abraham Olano | 1999 Jan Ullrich | 2000, 2003, 2004, 2005 Roberto Heras | 2001 Ángel Casero | 2002 Aitor González Jiménez | 2006 Alexander Winokurow | 2007 Denis Menschow | 2008, 2012, 2014 Alberto Contador | 2009 Alejandro Valverde | 2010 Vincenzo Nibali | 2011, 2017 Chris Froome | 2013 Christopher Horner | 2015 Fabio Aru | 2016 Nairo Quintana | 2018 Simon Yates | 2019–2021 Primož Roglič | 2022 Remco Evenepoel | 2023 Sepp Kuss

Tour de France-Bergwertungssieger

1933: Vicente Trueba | 1934: René Vietto | 1935: Félicien Vervaecke | 1936: Julián Berrendero | 1937: Félicien Vervaecke | 1938: Gino Bartali | 1939: Sylvère Maes | 1940–1946: Keine Austragung | 1947: Pierre Brambilla | 1948: Gino Bartali | 1949: Fausto Coppi | 1950: Louison Bobet | 1951: Raphaël Géminiani | 1952: Fausto Coppi | 1953: Jesús Lorono | 1954: Federico Bahamontes | 1955, 1956: Charly Gaul | 1957: Gastone Nencini | 1958, 1959: Federico Bahamontes | 1960, 1961: Imerio Massignan | 1962, 1963, 1964: Federico Bahamontes | 1965, 1966, 1967: Julio Jiménez | 1968: Aurelio González Puente | 1969, 1970: Eddy Merckx | 1971, 1972: Lucien Van Impe | 1973: Pedro Torres | 1974: Domingo Perurena | 1975: Lucien Van Impe | 1976: Giancarlo Bellini | 1977: Lucien Van Impe | 1978: Mariano Martínez | 1979: Giovanni Battaglin | 1980: Raymond Martin | 1981: Lucien Van Impe | 1982: Bernard Vallet | 1983: Lucien Van Impe | 1984: Robert Millar | 1985: Luis Herrera | 1986: Bernard Hinault | 1987: Luis Herrera | 1988: Steven Rooks | 1989: Gert-Jan Theunisse | 1990: Thierry Claveyrolat | 1991, 1992: Claudio Chiappucci | 1993: Tony Rominger | 1994, 1995, 1996, 1997: Richard Virenque | 1998: Christophe Rinero | 1999: Richard Virenque | 2000: Santiago Botero | 2001, 2002: Laurent Jalabert | 2003, 2004: Richard Virenque | 2005, 2006: Michael Rasmussen | 2007: Mauricio Soler | 2008, 2009: Kein Gewinner | 2010: Anthony Charteau | 2011: Samuel Sánchez | 2012: Thomas Voeckler | 2013: Nairo Quintana | 2014: Rafał Majka | 2015: Chris Froome | 2016: Rafał Majka | 2017: Warren Barguil | 2018: Julian Alaphilippe | 2019: Romain Bardet | 2020, 2021: Tadej Pogačar | 2022: Jonas Vingegaard | 2023: Giulio Ciccone

1905 Giovanni Gerbi | 1906 Cesare Brambilla | 1907 Gustave Garrigou | 1908 François Faber | 1909 Giovanni Cuniolo | 1910 Giovanni Micheletto | 1911, 1913, 1920 Henri Pélissier | 1912 Carlo Oriani | 1914 Lauro Bordin | 1915, 1918, 1928 Gaetano Belloni | 1916 Leopoldo Torricelli | 1917 Philippe Thys | 1919, 1921, 1922 Costante Girardengo | 1923, 1924 Giovanni Brunero | 1925, 1926, 1927, 1931 Alfredo Binda | 1929 Pietro Fossati | 1930 Michele Mara | 1932 Antonio Negrini | 1933 Domenico Piemontesi | 1934 Learco Guerra | 1935 Enrico Mollo | 1936, 1939, 1940 Gino Bartali | 1937, 1942 Aldo Bini | 1938 Cino Cinelli | 1941, 1945 Mario Ricci | 1943–1944 nicht ausgetragen | 1946, 1947, 1948, 1949, 1954 Fausto Coppi | 1950 Renzo Soldani | 1952 Giuseppe Minardi | 1953 Bruno Landi | 1955 Cleto Maule | 1956 André Darrigade | 1957 Diego Ronchini | 1958 Nino Defilippis | 1959 Rik Van Looy | 1960 Emile Daems | 1961 Vito Taccone | 1962, 1963 Jo de Roo | 1964 Gianni Motta | 1965 Tom Simpson | 1966, 1973 Felice Gimondi | 1967, 1970 Franco Bitossi | 1968 Herman Van Springel | 1969 Jean-Pierre Monseré | 1971, 1972 Eddy Merckx | 1974, 1976 Roger De Vlaeminck | 1975, 1978 Francesco Moser | 1977, 1986 Gianbattista Baronchelli | 1979, 1984 Bernard Hinault | 1980 Alfons De Wolf | 1981 Hennie Kuiper | 1982 Giuseppe Saronni | 1983, 1985, 1991 Sean Kelly | 1987 Moreno Argentin | 1988 Charly Mottet | 1989, 1992 Tony Rominger | 1990 Gilles Delion | 1993 Pascal Richard | 1994 Wladislaw Bobrik | 1995 Gianni Faresin | 1996 Andrea Tafi | 1997 Laurent Jalabert | 1998 Oscar Camenzind | 1999 Mirko Celestino | 2000 Raimondas Rumšas | 2001 Danilo Di Luca | 2002, 2003 Michele Bartoli | 2004, 2007, 2008 Damiano Cunego | 2005, 2006 Paolo Bettini | 2009, 2010 Philippe Gilbert | 2011 Oliver Zaugg | 2012, 2013 Joaquim Rodríguez | 2014 Daniel Martin | 2015, 2017 Vincenzo Nibali | 2016 Esteban Chaves | 2018 Thibaut Pinot | 2019 Bauke Mollema | 2020 Jakob Fuglsang | 2021–2023 Tadej Pogačar

Gesamtsieger von Paris–Nizza

1933: Schepers | 1934: Rebry | 1935: Vietto | 1936: Archambaud | 1937: Lapébie | 1938: Lowie | 1939: Archambaud | 1940–1945: Keine Austragung | 1946: Camellini | 1947–1950: Keine Austragung | 1951: Decock | 1952: L. Bobet | 1953: Munch | 1954: Impanis | 1955: J. Bobet | 1956: De Bruyne | 1957: Anquetil | 1958: De Bruyne | 1959: Graczyk | 1960: Impanis | 1961: Anquetil | 1962: Planckaert | 1963: Anquetil | 1964: Janssen | 1965: Anquetil | 1966: Anquetil | 1967: Simpson | 1968: Wolfshohl | 1969: Merckx | 1970: Merckx | 1971: Merckx | 1972: Poulidor | 1973: Poulidor | 1974: Zoetemelk | 1975: Zoetemelk | 1976: Laurent | 1977: Maertens | 1978: Knetemann | 1979: Zoetemelk | 1980: Duclos-Lassalle | 1981: Roche | 1982: Moser | 1983: Kelly | 1984: Kelly | 1985: Kelly | 1986: Kelly | 1987: Kelly | 1988: Kelly | 1989: Indurain | 1990: Indurain | 1991: Rominger | 1992: Bernard | 1993: Zülle | 1994: Rominger | 1995: Jalabert | 1996: Jalabert | 1997: Jalabert | 1998: Vandenbroucke | 1999: Boogerd | 2000: Klöden | 2001: Jaksche | 2002: Winokurow | 2003: Winokurow | 2004: Jaksche | 2005: Julich | 2006: Landis | 2007: Contador | 2008: Rebellin | 2009: L. L. Sánchez | 2010: Contador | 2011: T. Martin | 2012: Wiggins | 2013: Porte | 2014: Betancur | 2015: Porte | 2016: Thomas | 2017: Henao | 2018: Soler | 2019: Bernal | 2020: Schachmann | 2021: Schachmann | 2022: Roglič

Normdaten (Person): GND: 1223711846 (lobid, OGND, AKS) | VIAF: 5624160848428308210007 | Wikipedia-Personensuche
Personendaten
NAME Rominger, Tony
KURZBESCHREIBUNG Schweizer Radrennfahrer
GEBURTSDATUM 27. März 1961
GEBURTSORT Vojens, Dänemark