Giulio Maria della Somaglia
Kardynał biskup |
|
Kraj działania | Państwo Kościelne |
Data i miejsce urodzenia | 29 lipca 1744 Piacenza |
Data i miejsce śmierci | 2 kwietnia 1830 Rzym |
Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej |
Okres sprawowania | 28 września 1823–17 stycznia 1828 |
Dziekan Kolegium Kardynalskiego |
Okres sprawowania | 29 maja 1820–2 kwietnia 1830 |
|
Wyznanie | katolicyzm |
Sakra biskupia | 21 grudnia 1788 |
Kreacja kardynalska | 1 czerwca 1795 Pius VI |
Kościół tytularny | S. Sabina (22 września 1795) S. Maria sopra Minerva (20 lipca 1801) biskup Frascati (26 września 1814) biskup Porto e S. Rufina (21 grudnia 1818) biskup Ostia e Velletri (29 maja 1820) |
| Multimedia w Wikimedia Commons | |
Sukcesja apostolska
Data konsekracji | 21 grudnia 1788 |
Konsekrator | Hyacinthe Sigismond Gerdil |
Współkonsekratorzy | Nicola Buschi Pier Luigi Galletti |
Konsekrowani biskupi | Vincenzo Maria Mossi de Morano | 10 lipca 1796 | Girolamo Pavesi | 25 lipca 1797 | Raimondo Luigi Vecchietti | 25 lipca 1797 | Giuseppe Bolognese | 21 grudnia 1797 | Salvatore de Lucia | 21 grudnia 1797 | Vincenzo Torrusio | 21 grudnia 1797 | Camillo Cattaneo della Volta | 21 grudnia 1797 | Paolo Garzillo | 21 grudnia 1797 | Michelangelo Lupoli | 21 grudnia 1797 | Michele Natale | 21 grudnia 1797 | Giuseppe Maria Cenicela | 21 grudnia 1797 | Annibale Di Leo | 2 lutego 1798 | Filippo Speranza | 2 lutego 1798 | Fabrizio Cimino | 2 lutego 1798 | Michele Palmieri | 2 lutego 1798 | Florido Pierleoni | 26 września 1802 | Giulio Rossi | 4 listopada 1804 | Vincenzo Calà | 30 czerwca 1805 | Michele Sanseverino | 30 czerwca 1805 | Bartolomeo Cesare | 30 czerwca 1805 | Francesco Antonio Mondelli | 29 września 1805 | Niccolò Laparelli | 6 października 1805 | Luca Amici | 26 marca 1815 | Martino Leonardo Brandaglia | 26 marca 1815 | Francesco Saverio Pereira | 26 marca 1815 | Giuseppe Stanislao Gentili | 10 września 1815 | Nicola Serarcangeli | 20 kwietnia 1817 | Francesco Ridolfi | 20 kwietnia 1817 | Aloisio San Vitale | 3 sierpnia 1817 | Carlo Scribani Rossi | 3 sierpnia 1817 | Antonio Faà di Bruno | 24 marca 1818 | Federico Guarini | 24 marca 1818 | Girolano Manieri | 19 kwietnia 1818 | Giovanni Antonio de Fulgure | 31 maja 1818 | Domenico Ricciardone | 31 maja 1818 | Nicola Antonio Montiglia | 31 maja 1818 | Carlo Maria Lenzi | 7 czerwca 1818 | Francesco-Saverio Domeniconi | 7 czerwca 1818 | Pietro Balducci | 7 czerwca 1818 | Carlo Filesio Cittadini | 4 października 1818 | Stanislao Lucchesi | 4 października 1818 | Antonio Maria Borghi | 4 października 1818 | Antonio-Maria Casabianca | 13 kwietnia 1819 | Gelasio Serao | 6 czerwca 1819 | Leopoldo Corigliano | 6 czerwca 1819 | Gaetano Barbaroli | 6 czerwca 1819 | Luigi Lambruschini | 3 października 1819 | Ignazio Nasalli | 19 grudnia 1819 | Pierre de Glory | 16 lipca 1820 | Carmelo Cordiviola | 8 października 1820 | Giuseppe Vincenzo Airenti | 8 października 1820 | Vincenzo Massi | 1 lipca 1821 | Modesto Farina | 15 sierpnia 1821 | Adeodato Venturini | 15 sierpnia 1821 | Angiolo Maria Gilardoni | 15 sierpnia 1821 | Antonio Luigi Piatti | 19 sierpnia 1821 | Alessandro Giustiniani | 21 kwietnia 1822 | Francesco-Maria Coppola | 21 kwietnia 1822 | Faustino Zucchini | 21 kwietnia 1822 | Lorenzo Girolamo Mattei | 29 września 1822 | Carlo Odescalchi | 25 maja 1823 | Filippo Filonardi | 1 czerwca 1823 | Francesco Maria Zoppi | 23 listopada 1823 | Pietro Maria d’Agostino | 23 listopada 1823 | Giovanni Fortunato Paternò | 23 listopada 1823 | Giacinto Placido Zurla | 18 stycznia 1824 | Lodovico Loschi | 9 maja 1824 | Andrea Maria Rispoli | 27 marca 1826 | Charles Joseph Mercy-d’Argenteau | 8 października 1826 | Emmanuele de Gregorio | 31 maja 1829 | |
Giulio Maria della Somaglia (ur. 29 lipca 1744 w Piacenzy, zm. 2 kwietnia 1830 w Rzymie) – włoski duchowny, kardynał, dyplomata.
Życiorys
Ukończył studia na uniwersytecie La Sapienza w Rzymie z tytułem doktora praw. Pracował w Kurii Rzymskiej od 1769 roku. Sekretarz Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii (1775-84), Kongregacji ds. Obrzędów (1784-87) i Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników (1787-95). W 1788 wybrano go tytularnym patriarchą Antiochii, uzyskał sakrę biskupią z rąk szwajcarskiego kardynała Hiacynta Gerdila.
W 1795 uzyskał nominację kardynalską i został wikariuszem generalnym diecezji rzymskiej (zrezygnował 1818), prefektem Kongregacji ds. Rezydencji Biskupów, archiprezbiterem bazyliki laterańskiej. W 1798 na polecenie papieża Piusa VI bezskutecznie próbował przekonać armię francuską do odstąpienia od marszu na Rzym. Niedługo potem został na krótko aresztowany przez Francuzów, a następnie wygnany z Rzymu, za pomoc w ucieczce kardynałom Braschi Onesti i Albaniemu (mieli być aresztowani). Uczestniczył w Konklawe 1799–1800, pomógł nowemu papieżowi Piusowi VII objąć władzę w Rzymie. Następnie został wyznaczony do negocjowania z Francją konkordatu. Prefekt Kongregacji ds. Obrzędów od 1800. W 1808 po ponownym zdobyciu Wiecznego Miasta przez Napoleona został sprowadzony do Francji i osadzony w Charleville. Z powodu odmowy uczestniczenia w ślubie Napoleona z arcyksiężną Marią Ludwiką Austriacką zabroniono mu (podobnie jak 12 innym kardynałom) noszenia oznak godności kardynalskiej. Po podpisaniu konkordatu w Fontainebleau w 1813 został zwolniony i połączył się z papieżem, ale w styczniu 1814 internowano go ponownie i osadzono w Draguignan. Uwolniony kilka tygodni później, powrócił do Rzymu. Papież Pius VII zatwierdził go na zajmowanych dotąd stanowiskach, a ponadto mianował sekretarzem Rzymskiej Inkwizycji oraz biskupem Frascati. Wicekanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego od 1818. Biskup Porto e Santa Rufina 1818-20. W maju 1820 uzyskał promocję do diecezji Ostia e Velletri i objął funkcję dziekana Świętego Kolegium. Przewodniczył konklawe 1823 i konklawe 1829, na tym pierwszym był uważany za papabile. Osiągnął duże wpływy za pontyfikatu Leona XII – był sekretarzem stanu (1823-28), proprefektem Kongregacji Propaganda Fide (1824-26) i bibliotekarzem św. Kościoła Rzymskiego (od 1826). Jako sekretarz stanu w polityce zagranicznej kontynuował w znacznej mierze politykę kardynała Consalviego, natomiast w polityce wewnętrznej wspierał reakcyjny kurs Leona XII. Był ostatnim żyjącym kardynałem z nominacji Piusa VI. Zmarł w Rzymie, został pochowany w bazylice Santa Maria sopra Minerva.
Bibliografia
- Giulio Maria della Somaglia
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1551–1644) | |
---|
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1644-1829) | |
---|
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (od 1829) | |
---|
- ↑ w latach 1944–1958 nie było osoby na stanowisku sekretarza stanu, jego obowiązki pełnił osobiście papież Pius XII
Lata 1130–1378 | |
---|
Obediencja „rzymska” | |
---|
Obediencja „awiniońska” | |
---|
Obediencja „pizańska” | |
---|
Lata 1415–1503 | |
---|
Lata od 1503 | |
---|
Sekretarze Świętego Oficjum
Wielcy Inkwizytorzy | |
---|
Kardynałowie sekretarze | |
---|
do 1378 | |
---|
Schizma | Obediencja rzymska (1378-1415) | - Renoul de Monteruc (1378-1382)
- Francesco Moricotti (1382-1394)
- Bartolomeo Francesco de la Capra (1394-1405)
- Angelo Acciaioli (1405-1408)
- Niccolò de Vincione (1409-1413)
- Rotherius de Balhorn (1413-1415)
|
---|
Obediencja awiniońska (1378-1423) | - Jacques de Mantenay (1385-1391)
- Jean de Brogny (1391-1408)
- Jean de Costa (1408-1409)
- Guigo Flandrin (1409-1418)
|
---|
|
---|
Po Soborze w Pizie (1409) | |
---|
Kardynałowie kanclerze 1908-1973 | |
---|
Wikariusze przed 1558 | - Giovanni Marsicano (1106/1107)
- Pietro Senex (1115, 1117–1120)
- Corrado Demetri (1130–1137[A])
- Gregorio Centu (1160)
- Juliusz (1161–1164)
- Giovanni da Sutri (1164–1165, 1177)
- Walter (1167–1168)
- Gerardo (1184–1188)
- Ottaviano di Paoli (1198)
- Pietro Gallocia (1206)
- Pietro Sasso (1217)
- Romano Bonaventura (1236)
- Giacomo Pecoraria (1238)
- Stefano Conti (1245–1251)
- Riccardo Annibaldi (1252)
- Tommaso Fusconi di Berta (1260)
- Giovanni Colonna (1262)
- Tommaso da Lentini (1264)
- Aldobrandino Cavalcanti (1272)
- Latino Malabranca Orsini (1279)
- Bartolomeo di Grosseto (1288)
- Giovanni di Iesi (1290, 1295)
- Salvo di Recanati (1291)
- Lamberto di Veglia (1296)
- Alemanno di Tiro e Oristano (1299)
- Ranuccio di Cagliari (1301)
- Niccolò Alberti (1302)
- Giovanni di Osimo (1303)
- Giacomo di Sutri (1303)
- Guittone Farnese (1307)
- Isnardo Tacconi (1309)
- Ruggero da Casole (1313)
- Giovanni di Nepi (1317)
- Andrea di Terracina (1322, 1325)
- Angelo Tignosi (1324, 1325)
- Giovanni Pagnotta (1334, 1335)
- Nicola Zucci (1341)
- Raimondo di Rieti (1343)
- Ponzio di Orvieto (1348, 1349)
- Giovanni di Orvieto (1361)
- Pietro Boerio (1365)
- Giacomo di Muti (1369)
- Luca Gentili Ridolfucci (1375)
- Stefano Palosi (1380)
- Gabriele Gabrieli (1383)
- Lorenzo Corvini (1389)
- Giovanni di San Paolo fuori le Mura (1392)
- Francesco Scaccani (1394, 1399)
- Paolo di Francesco di Roma (1405, 1407)
- Francesco di San Martino (1411)
- Giacomo Isolani (1414–1418)
- Sante di Tivoli (1420, 1421, 1424)
- Nicola Lazzaro di Guinigi (1427)
- Daniele Gari Scotti (1431)
- Gasparre di Diano (1431)
- Stefano di Volterra (1434)
- Genesio di Cagli (1435)
- Andrea di Osimo (1437)
- Giosuè Mormile (1441)
- Onofrio Francesco (1444)
- Roberto Cavalcanti (1447, 1448)
- Berardo Eroli (1449)
- Francesco de Lignamine (1458, 1459)
- Giovanni Neroni (1461, 1462)
- Nicola Trevisano (1479, 1487)
- Leonardo di Albenga (1485)
- Giacomo Botta (1486, 1489)
- Jaime Serra i Cau (1492, 1494)
- Pietro Gamboa (1501)
- Pietro Accolti (1505)
- Domenico Giacobazzi (1511)
- Andrea Giacobazzi (1520)
- Paolo Capizucchi (1521)
- Bartolomeo Guidiccioni (1539)
- Pomponio Cecci (1540)
- Filippo Archinto (1542)
- Ludovico Beccadelli (1554)
- Pietro di Lucera (1555)
- Virgilio Rosario (1555)
|
---|
Wikariusze od 1558 | |
---|
- ↑ urząd sprawował jeszcze trzykrotnie: w 1145, 1147–1149 i 1150–1152