Ulica Kolumny w Łodzi
Stare Chojny, Wiskitno | |||
Kapliczka stojąca w miejscu zburzonej kolumny | |||
Państwo | Polska | ||
---|---|---|---|
Miejscowość | |||
Długość | ok. 9,3 km | ||
Położenie na mapie Łodzi | |||
Położenie na mapie Polski | |||
Położenie na mapie województwa łódzkiego | |||
51°42′33,0″N 19°31′35,0″E/51,709167 19,526389 | |||
|
Ulica Kolumny w Łodzi – jedna z najdłuższych łódzkich ulic (ok. 9,3 km), posiadająca najwięcej w Łodzi numerów administracyjnych (najwyższy parzysty – 662, nieparzysty – 627), usytuowana w niezurbanizowanej części miasta, zorientowana równoleżnikowo.
Etymologia nazwy
- Osobny artykuł: Jan Mulinowicz.
W 1634 przy obecnym skrzyżowaniu ulicy Kolumny z ulicą Rzgowską powstał pomnik, który stanowił najstarszy w Polsce świecki pomnik (10 lat przed Kolumną Zygmunta). Został on postawiony przy wyjeździe z ówczesnej wsi Chojny. Składał się z wysokiego czworokątnego piedestału o wysokości ok. 2m, wykonanego z czarnego marmuru oraz kolumny z szarego marmuru, o łącznej wysokości ok. 8 m. Na bokach podstawy kolumny znajdowały się trzy łacińskie inskrypcje. Najważniejsza określała fundatora i podawała datę powstania pomnika. W tłumaczeniu na polski brzmiała ona: Bogu najlepszemu, najwyższemu Jan Mulinowic, mieszczanin krakowski, wzniósł w roku pańskim 1634[1]. Z czasem od owej kolumny zaczęto spontanicznie nazywać ulicę.
Kolumna razem z kamieniem ku czci Tadeusza Kościuszki ustawionym u jej stóp w 1917, została zniszczona przez Niemców w pierwszych miesiącach okupacji. W 1988, wraz z powiększeniem miasta, ulica Kolumny została przedłużona aż do końca granic dawnej wsi Huta Szklana (należącej wcześniej do gminy Andrespol).
Charakterystyka
Obecnie ulica w całości posiada nawierzchnię bitumiczną.
Przypisy
- ↑ Towarzystwo Przyjaciół Łodzi [online], 23 lutego 2015 [dostęp 2018-05-15] [zarchiwizowane z adresu 2015-02-23] .