Równanie funkcyjne

Równanie funkcyjnerównanie, w którym niewiadomą jest funkcja[1].

Przykłady

  • Wszystkie równania różniczkowe i równania całkowe.
  • Równanie Abela α ( f ( x ) ) = α ( x ) + 1. {\displaystyle \alpha (f(x))=\alpha (x)+1.}
  • Równanie f ( x + y ) = f ( x ) + f ( y ) {\displaystyle f(x+y)=f(x)+f(y)} spełniają funkcje addytywne.
  • Równania f ( x ) = f ( x ) {\displaystyle f(x)=f(-x)} oraz f ( x ) = f ( x ) {\displaystyle f(x)=-f(-x)} spełniają odpowiednio funkcje funkcje parzyste i nieparzyste.
  • Znajdźmy wszystkie funkcje f : R R , {\displaystyle f\colon \mathbb {R} \to \mathbb {R} ,} dla których f ( x + y ) 2 = f ( x ) 2 + f ( y ) 2 . {\displaystyle f(x+y)^{2}=f(x)^{2}+f(y)^{2}.}
    Podstawiając x = y = 0 , {\displaystyle x=y=0,} otrzymujemy f ( 0 ) 2 = 2 f ( 0 ) 2 , {\displaystyle f(0)^{2}=2f(0)^{2},} czyli f ( 0 ) = 0. {\displaystyle f(0)=0.}
    Niech y = x , {\displaystyle y=-x,} wówczas
    0 = f ( 0 ) 2 = f ( x x ) 2 = f ( x ) 2 + f ( x ) 2 . {\displaystyle 0=f(0)^{2}=f(x-x)^{2}=f(x)^{2}+f(-x)^{2}.}
    Ponieważ kwadrat liczby rzeczywistej jest liczbą nieujemną, a suma liczb nieujemnych jest równa zeru wtedy i tylko wtedy, gdy obie te liczby są równe zeru, więc równość f ( x ) = 0 {\displaystyle f(x)=0} jest spełniona dla każdego x . {\displaystyle x.} Zatem jedyną funkcją spełniającą dane równanie funkcyjne jest f ( x ) = 0. {\displaystyle f(x)=0.}
  • Równania rekurencyjne: jedynym ciągiem spełniającym warunki a 1 = 1 , a n + 1 = ( n + 1 ) a n {\displaystyle a_{1}=1,a_{n+1}=(n+1)a_{n}} jest ciąg a n = n ! . {\displaystyle a_{n}=n!.}
  • Użycie układu równań funkcyjnych w alternatywnej definicji funkcji trygonometrycznych.

Równanie Cauchy’ego

Ważnym przykładem równania funkcyjnego jest równanie Cauchy’ego f ( x + y ) = f ( x ) + f ( y ) . {\displaystyle f(x+y)=f(x)+f(y).} Cauchy rozwiązał następujące równania funkcyjne w dziedzinie funkcji ciągłych.

Twierdzenie Cauchy’ego o rozwiązaniach ciągłych równania f ( x + y ) = f ( x ) + f ( y ) . {\displaystyle \mathbf {f(x+y)=f(x)+f(y)} .} Jedynymi ciągłymi rozwiązaniami równania f ( x + y ) = f ( x ) + f ( y ) {\displaystyle f(x+y)=f(x)+f(y)} są funkcje liniowe f ( x ) = a x . {\displaystyle f(x)=ax.}

Dowód. Na początek zauważmy dwie rzeczy. Stosując prostą indukcję można pokazać, że f ( x 1 + + x n ) = f ( x 1 ) + + f ( x n ) . {\displaystyle f(x_{1}+\ldots +x_{n})=f(x_{1})+\ldots +f(x_{n}).} Zauważmy dalej, że f ( 0 ) = f ( 0 + 0 ) = f ( 0 ) + f ( 0 ) , {\displaystyle f(0)=f(0+0)=f(0)+f(0),} czyli f ( 0 ) = 0. {\displaystyle f(0)=0.}

Niech teraz a = f ( 1 ) . {\displaystyle a=f(1).} Pokażemy, że równość f ( x ) = a x {\displaystyle f(x)=ax} zachodzi, gdy x {\displaystyle x} jest liczbą naturalną, całkowitą, wymierną, a w końcu rzeczywistą. Mamy

f ( n ) = f ( 1 + + 1 n ) = f ( 1 ) + + f ( 1 ) n = a n {\displaystyle f(n)=f(\underbrace {1+\ldots +1} _{n})=\underbrace {f(1)+\ldots +f(1)} _{n}=an}

dla każdego n N . {\displaystyle n\in \mathbb {N} .}

Dalej f ( n ) + f ( n ) = f ( n + ( n ) ) = f ( 0 ) = 0 , {\displaystyle f(n)+f(-n)=f(n+(-n))=f(0)=0,} czyli f ( n ) = f ( n ) = a ( n ) . {\displaystyle f(-n)=-f(n)=a(-n).} To oznacza, że f ( x ) = a x {\displaystyle f(x)=ax} dla każdego x Z , {\displaystyle x\in \mathbb {Z} ,} gdzie Z {\displaystyle \mathbb {Z} } oznacza zbiór liczb całkowitych.

Dalej mamy

a = f ( 1 ) = f ( 1 n + + 1 n n ) = f ( 1 n ) + + f ( 1 n ) n , {\displaystyle a=f(1)=f{\Big (}\underbrace {{\frac {1}{n}}+\ldots +{\frac {1}{n}}} _{n}{\Big )}=\underbrace {f{\Big (}{\frac {1}{n}}{\Big )}+\ldots +f{\Big (}{\frac {1}{n}}{\Big )}} _{n},}

co daje f ( 1 n ) = a 1 n . {\displaystyle f\left({\frac {1}{n}}\right)=a{\frac {1}{n}}.} Niech teraz m n {\displaystyle {\frac {m}{n}}} będzie dowolną liczbą wymierną.

Wówczas

f ( m n ) = f ( 1 n + + 1 n m ) = f ( 1 n ) + + f ( 1 n ) m = a m n . {\displaystyle f\left({\frac {m}{n}}\right)=f{\bigg (}\underbrace {{\frac {1}{n}}+\ldots +{\frac {1}{n}}} _{m}{\bigg )}=\underbrace {f\left({\frac {1}{n}}\right)+\ldots +f\left({\frac {1}{n}}\right)} _{m}=a\cdot {\frac {m}{n}}.}

Zatem równość f ( x ) = a x {\displaystyle f(x)=ax} została pokazana dla każdej liczby wymiernej x Q . {\displaystyle x\in \mathbb {Q} .}

Z ciągłości funkcji f {\displaystyle f} wynika równość f ( x ) = a x {\displaystyle f(x)=ax} dla każdej liczby rzeczywistej x R . {\displaystyle x\in \mathbb {R} .}

Twierdzenie Cauchy’ego o rozwiązaniach ciągłych równania f ( x + y ) = f ( x ) f ( y ) . {\displaystyle \mathbf {f(x+y)=f(x)f(y)} .} Jedynymi niezerowymi ciągłymi rozwiązaniami równania f ( x + y ) = f ( x ) f ( y ) {\displaystyle f(x+y)=f(x)f(y)} funkcje wykładnicze f ( x ) = a x . {\displaystyle f(x)=a^{x}.}

Twierdzenie Cauchy’ego o rozwiązaniach ciągłych równania f ( x y ) = f ( x ) + f ( y ) . {\displaystyle \mathbf {f(xy)=f(x)+f(y)} .} Jedynymi niezerowymi ciągłymi rozwiązaniami równania f ( x y ) = f ( x ) + f ( y ) {\displaystyle f(xy)=f(x)+f(y)} funkcje logarytmiczne f ( x ) = log a x . {\displaystyle f(x)=\log _{a}x.}

Twierdzenie Cauchy’ego o rozwiązaniach ciągłych równania f ( x y ) = f ( x ) f ( y ) . {\displaystyle \mathbf {f(xy)=f(x)f(y)} .} Jedynymi niezerowymi ciągłymi rozwiązaniami równania f ( x y ) = f ( x ) f ( y ) {\displaystyle f(xy)=f(x)f(y)} funkcje potęgowe f ( x ) = x a . {\displaystyle f(x)=x^{a}.}

Twierdzenie Cauchy’ego o rozwiązaniach ciągłych równania f ( x + y ) + f ( y x ) = 2 f ( x ) f ( y ) . {\displaystyle \mathbf {f(x+y)+f(y-x)=2f(x)f(y)} .} Jedynymi niezerowymi ciągłymi rozwiązaniami równania f ( x + y ) + f ( y x ) = 2 f ( x ) f ( y ) {\displaystyle f(x+y)+f(y-x)=2f(x)f(y)} są funkcje cosinus f ( x ) = cos x {\displaystyle f(x)=\cos x} i cosinus hiperboliczny f ( x ) = cosh x . {\displaystyle f(x)=\cosh x.}

Przypisy

  1. równania funkcyjne, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2021-10-08] .

Bibliografia

  • J. Aczél, J. Dhombres, Functional equations in several variables, Cambridge University Press, Cambridge 1989.
  • J. Aczél, S. Gołąb, Funktionalgleichungen der Theorie der Geometrischen Objekte, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1960.
  • J. Dhombres, Some aspects of functional equations, Chulalongkorn Univ., Bangkok 1979.
  • G.M. Fichtenholz, Rachunek różniczkowy i całkowy, Tom 1, PWN, Warszawa 1999.
  • D. Ilse, I. Lehman, W. Schulz, Gruppoide und Funktionalgleichungen, VEB Deutscher Verlag der Wissenschaften, Berlin 1984.
  • M. Kuczma, An introduction to the theory of functional equations and inequalities, Polish Scientific Publishers & Silesian University, Warszawa-Kraków-Katowice 1985.
  • p
  • d
  • e
pojęcia podstawowe
obraz
  • zbiór wartości
przeciwobraz
typy
ogólne
funkcje jednej zmiennej
funkcje wielu zmiennych
zdefiniowane samą
przeciwdziedziną
zdefiniowane dziedziną
i przeciwdziedziną
zdefiniowane
zbiorem wartości
odmiany działań
jednoargumentowych
zdefiniowane porządkiem
zdefiniowane algebraicznie
inne
pojęcia określone
głównie dla działań
jednoargumentowych
złożenie funkcji
(superpozycja)
struktury
definiowane funkcjami
inne powiązane
pojęcia
twierdzenia
uogólnienia
  • LCCN: sh85052317
  • NDL: 00564961
  • BnF: 11979437x
  • BNCF: 2924
  • NKC: ph120401
  • J9U: 987007553158205171
  • SNL: funksjonalligning