Mona Barthel
 | |||
| Państwo |
| ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 11 lipca 1990 | ||
| Wzrost | 184 cm | ||
| Gra | praworęczna, oburęczny backhand | ||
| Status profesjonalny | 2009 | ||
| Zakończenie kariery | aktywna | ||
| Trener | Maik Schürbesmann | ||
| Gra pojedyncza | |||
| Wygrane turnieje | 4 WTA, 7 ITF | ||
| Najwyżej w rankingu | 23 (18 marca 2013) | ||
| Australian Open | 4R (2017) | ||
| Roland Garros | 3R (2014) | ||
| Wimbledon | 2R (2013, 2014, 2016) | ||
| US Open | 3R (2015) | ||
| Gra podwójna | |||
| Wygrane turnieje | 4 WTA, 2 ITF | ||
| Najwyżej w rankingu | 63 (14 września 2015) | ||
| Australian Open | 2R (2015, 2018, 2021) | ||
| Roland Garros | 2R (2013) | ||
| Wimbledon | 3R (2015) | ||
| US Open | 2R (2012, 2013, 2015, 2017) | ||
| |||
| Strona internetowa | |||
Mona Barthel (ur. 11 lipca 1990 w Bad Segeberg) – niemiecka tenisistka, córka Wolfganga Barthela.
Kariera tenisowa
Swój pierwszy turniej ITF rozegrała w 2007 roku we Frinton, w którym przebiła się do turnieju głównego z kwalifikacji, by w ćwierćfinale przegrać z Jade Curtis. Rok później, w 2008 roku, osiągnęła finał tego samego turnieju, w którym przegrała z Tarą Moore oraz finał turnieju w Gausdal, gdzie przegrała z rodaczką Svenją Weidemann. W Gausdal, razem z partnerką Svenją Weidemann, grała także w finale gry deblowej, ale przegrała w nim z parą Tegan Edwards i Marcella Koek. Pierwsze zwycięstwo w turnieju ITF odniosła w styczniu 2010 roku, we Wrexham, pokonując w finale Anne Kremer z Luksemburga. W kwietniu 2010 roku, na turnieju w Torhout, zdobyła tytuł zarówno w grze singlowej (zwyciężając Rebeccę Marino), jak i w deblowej, gdzie z partnerką Justine Ozga wygrała z parą Hana Birnerova i Jekatierina Byczkowa.
W czerwcu 2010 roku zagrała po raz pierwszy w karierze w kwalifikacjach do turnieju wielkoszlemowego Wimbledon, ale odpadła w pierwszej rundzie. Takim samym skutkiem zakończyły się eliminacje do US Open. W maju 2011 roku, po przejściu eliminacji do French Open, w których pokonała takie zawodniczki jak: Waleria Sawinycz, Laura Siegemund i Regina Kulikowa odpadła w drugiej rundzie, po przegranej z Anastasiją Pawluczenkową. Tydzień później wygrała kwalifikacje do turnieju WTA – E-Boks Danish Open w Kopenhadze, a w fazie głównej dotarła do półfinału, pokonując po drodze Alexę Glatch, Barborę Záhlavovą-Strýcovą i Bethanie Mattek-Sands. W półfinale przegrała z Caroline Wozniacki, późniejszą triumfatorką tego turnieju. Kontynuacją udanych występów były wygrane kwalifikacje do Wimbledonu, w których zwyciężyła z Alexandrą Cadanțu, Waleriją Sawinych i Estrellą Cabezą Candelą, natomiast w turnieju głównym przegrała w pierwszej rundzie z Elena Baltachą. Udane występy pozwoliły jej na osiągnięcie pierwszej setki światowego rankingu a to z kolei, na udział w US Open bez rozgrywania kwalifikacji. W pierwszej rundzie turnieju wygrała z Maríą José Martínez Sánchez, a w drugiej przegrała z Chanelle Scheepers.
W styczniu 2012 roku wygrała swój pierwszy turniej, Moorilla Hobart International w australijskim Hobart, zaliczany do cyklu WTA, pokonując w finale Belgijkę Yaninę Wickmayer[1]. Zagrała potem w Australian Open, w którym wygrała dwie pierwsze rundy, pokonując Anne Keothavong i Petrę Cetkovską, a przegrała trzecią z Wiktoryją Azaranką, późniejszą triumfatorką turnieju.
W styczniu 2013 roku ponownie awansowała do finału w Hobart, lecz tym razem uległa Jelenie Wiesninie 3:6, 4:6. Podczas zawodów w Paryżu zdołała awansować do finału singla, w którym pokonała Sarę Errani 7:5, 7:6(4). Pod koniec kwietnia w Stuttgarcie odniosła pierwsze w karierze deblowe zwycięstwo w zawodach WTA Tour. Razem z partnerującą jej Sabine Lisicki pokonały w finale Bethanie Mattek-Sands i Sanię Mirzę wynikiem 6:4, 7:5.
W lipcu 2014 roku awansowała do finału zawodów WTA International Series w Båstad, w którym pokonała Chanelle Scheepers 6:3, 7:6(3). We wrześniu razem z Mandy Minellą osiągnęła finał zawodów deblowych w Seulu, jednak zawodniczki przegrały w nim 3:6, 3:6 z Larą Arruabarreną i Iriną-Camelią Begu.
W 2015 roku Niemka ponownie osiągnęła finał w Båstad, lecz tym razem przegrała w nim 3:6, 6:7(2) z Johanną Larsson.
Finały turniejów WTA
| Legenda | |
|---|---|
| Wielki Szlem | |
| Igrzyska olimpijskie | |
| WTA Tour Championships | |
| 2009 – 2020 | |
| WTA Premier Mandatory | |
| WTA Premier 5 | |
| WTA Premier | |
| WTA International Series | |
| WTA 125K series (2012–2020) | |
Gra pojedyncza 8 (4–4)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwniczka | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwyciężczyni | 1. | 14 stycznia 2012 | Hobart | Twarda |  Yanina Wickmayer | 6:1, 6:2 |
| Finalistka | 1. | 12 stycznia 2013 | Hobart | Twarda |  Jelena Wiesnina | 3:6, 4:6 |
| Zwyciężczyni | 2. | 3 lutego 2013 | Paryż | Twarda (hala) |  Sara Errani | 7:5, 7:6(4) |
| Zwyciężczyni | 3. | 20 lipca 2014 | Båstad | Ceglana |  Chanelle Scheepers | 6:3, 7:6(3) |
| Finalistka | 2. | 19 lipca 2015 | Båstad | Ceglana |  Johanna Larsson | 3:6, 6:7(2) |
| Finalistka | 3. | 25 października 2015 | Luksemburg | Twarda (hala) |  Misaki Doi | 4:6, 7:6(7), 0:6 |
| Zwyciężczyni | 4. | 6 maja 2017 | Praga | Ceglana |  Kristýna Plíšková | 2:6, 7:5, 6:2 |
| Finalistka | 4. | 9 września 2018 | Chicago | Twarda |  Petra Martić | 4:6, 1:6 |
Gra podwójna 5 (4–1)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwniczki | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwyciężczyni | 1. | 28 kwietnia 2013 | Stuttgart | Ceglana (hala) |  Sabine Lisicki |  Bethanie Mattek-Sands Sania Mirza | 6:4, 7:5 |
| Finalistka | 1. | 21 września 2014 | Seul | Twarda |  Mandy Minella |  Lara Arruabarrena Irina-Camelia Begu | 3:6, 3:6 |
| Zwyciężczyni | 2. | 25 października 2015 | Luksemburg | Twarda (hala) | Laura Siegemund | Anabel Medina Garrigues Arantxa Parra Santonja | 6:2, 7:6(2) |
| Zwyciężczyni | 3. | 8 września 2018 | Chicago | Twarda | Kristýna Plíšková | Asia Muhammad Maria Sanchez | 6:3, 6:2 |
| Zwyciężczyni | 4. | 28 kwietnia 2019 | Stuttgart | Ceglana (hala) | Anna-Lena Friedsam | Anastasija Pawluczenkowa Lucie Šafářová | 2:6, 6:3, 10–6 |
Wygrane turnieje rangi ITF
| turnieje z pulą nagród 100 000 $ |
| turnieje z pulą nagród 75 000 $ |
| turnieje z pulą nagród 50 000 $ |
| turnieje z pulą nagród 25 000 $ |
| turnieje z pulą nagród 15 000 $ |
| turnieje z pulą nagród 10 000 $ |
Gra pojedyncza
| Data | Turniej | Kat. | ($) | Naw. | Finalistka | Wynik | |
| 1. | 24/01/2010 |  Wrexham | ITF | 10 000 | twarda | Anne Kremer | 6:1, 6:1 |
| 2. | 11/04/2010 | Torhout | ITF | 50 000 | twarda |  Rebecca Marino | 2:6, 6:4, 6:2 |
| 3. | 23/01/2011 |  Andrézieux-Bouthéon | ITF | 25 000 | twarda |  Stephanie Vogt | 6:3, 3:6, 6:4 |
| 4. | 18/09/2011 | Mestre | ITF | 50 000 | ziemna | Garbiñe Muguruza | 7:5, 6:2 |
| 5. | 25/09/2011 | Shrewsbury | ITF | 75 000 | twarda | Heather Watson | 6:0, 6:3 |
| 6. | 27/11/2022 | Pétange | ITF | 25 000 | twarda |  Darija Snihur | 7:6(2), 6:2 |
| 7. | 26/11/2023 | Urtijëi | ITF | 25 000 | twarda |  Diāna Marcinkēviča | 6:2, 6:7(6), 6:4 |
Przypisy
- ↑ Dominika Pawlik: WTA Hobart: Osiem kolejnych zwycięstw Barthel, z kwalifikacji po tytuł. sportowefakty.pl, 2012-01-14. [dostęp 2012-09-28]. (pol.).
Bibliografia
- Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2013-08-29] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-29] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2013-08-29] (ang.).
