Miloš Weingart
 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 21 listopada 1890 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 12 grudnia 1939 | ||
| Zawód, zajęcie | językoznawca, slawista | ||
| Narodowość | czeska | ||
| |||
Miloš Weingart (ur. 21 listopada 1890 w Pradze, zm. 12 grudnia 1939 tamże[1]) – czeski językoznawca, slawista. Zajmował się językiem i piśmiennictwem staro-cerkiewno-słowiańskim, bizantyjsko-słowiańskimi związkami kulturowymi oraz dziejami i strukturą filologii słowiańskiej[2].
W 1913 r. ukończył studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Karola w Pradze. W 1927 r. został zatrudniony na tejże uczelni. W okresie 1921–1927 pracował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Komeńskiego w Bratysławie. W 1919 r. został docentem, a w 1921 r. uzyskał profesurę[1].
Wybrana twórczość
- Ke dnešnímu stavu bádání o staroslověnštině (1912)
- Šafaríkovy práce jazykozpytné (1913)
- Vývoj českého jazyka (1918)
- Přehled literatury bulharské (1919)
- O poměru československém (1921)
- O podstatě slovanské filologie (1924)
- Slovanská vzájemnost (1926)
- O slovníku jazyka staroslovenského (1928)
- Pojem cirkevnej slovančiny (1930)
- První česko-církevne-slovanská legenda o sv. Václavu (1934)
- Rukověť jazyka staroslovanského I.,II. (1937)
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Miloš Weingart – publikacje w bibliotece Polona
- † Karel Čapek. † Miloš Weingart. „Naše řeč”. 23 (2), 1939. [dostęp 2023-09-19]. (cz.).
Kontrola autorytatywna (osoba):
- Treccani: milos-weingart
