Ludwik Ignacy Riaucour
| Biskup tytularny Ptolemais in Thebaide | |
| Data i miejsce urodzenia | 21 lutego 1700 |
|---|---|
| Data śmierci | listopad 1777 |
| Biskup pomocniczy łucki | |
| Okres sprawowania | 1749–1777 |
| Wyznanie | katolicyzm |
| Kościół | |
| Prezbiterat | 16 marca 1726 |
| Nominacja biskupia | 3 marca 1748 |
| Sakra biskupia | 1 czerwca 1749 |
| Data konsekracji | 1 czerwca 1749 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | Warszawa[1] | ||||||
| Konsekrator | Antoni Sebastian Dembowski | ||||||
| Współkonsekratorzy | Krzysztof Michał Dobiński | ||||||
| |||||||
Ludwik Ignacy Riaucour, także Riaucourt, Ryjokur, Ryokur, Riokur (ur. 21 lutego 1700 w Warszawie, zm. w listopadzie 1777) – polski duchowny katolicki pochodzenia francuskiego, kanonik gnieźnieński i łucki, biskup pomocniczy łucki.
Był synem kupca francuskiego (prawdopodobnie o imieniu Jakub), młodszym bratem Piotra (kupca warszawskiego, bankiera króla Augusta III), stryjem Andrzeja (dyplomaty w służbie saskiej). Pobierał nauki w nowicjacie jezuickim w Lublinie. Studiował w Akademii Krakowskiej, później także w Rzymie; otrzymał tytuł protonotariusza apostolskiego (infułata). Dzięki protekcji Radziwiłłów (powiązanych z rodziną Riaucourów licznymi interesami) został mianowany proboszczem w Białej, otrzymał również prowizję na archidiakonię poznańską, ale tej godności się nie doczekał wobec oporu kapituły i biskupa Jana Tarły. W sierpniu 1732 obronił doktorat obojga praw w Akademii Krakowskiej, a rok później został kanonikiem gnieźnieńskim; dla pozyskania niechętnej sobie kapituły zakupił w Gnieźnie plac, na którym miał wystawić własnym kosztem kurię kanoniczą.
Był, podobnie jak brat Piotr, współpracownikiem ambasadora Francji Montiego; we wrześniu 1733 odbył misję dyplomatyczną do Frankfurtu nad Odrą, gdzie spotkał się z królem Stanisławem Leszczyńskim (przybyli później razem do kraju). Riaucour doradzał m.in. biskupowi Andrzejowi Stanisławowi Załuskiemu (kanclerzowi wielkiemu koronnemu), blisko współpracował z chorążym litewskim Hieronimem Florianem Radziwiłłem. Dzięki protekcji biskupa łuckiego Franciszka Kobielskiego otrzymał godność oficjała brzeskiego litewskiego (około 1746).
Od 1749 łączył probostwo w Białej (przy dworze Hieronima Radziwiłła) z godnością biskupa pomocniczego łuckiego; sakry (ze stolicą tytularną Ptolemais) udzielił mu 1 czerwca 1749 w kościele św. Krzyża w Warszawie biskup płocki Antoni Sebastian Dembowski. Riaucour był także kanonikiem łuckim; z kanonii gnieźnieńskiej zrezygnował w 1772 na rzecz swojego koadiutora Ludwika Mathy'ego. Był ponadto protektorem Akademii Bialskiej. Odbudował własnym kosztem kościół w Waliszewie w powiecie gnieźnieńskim.
W 1764 otrzymał indygenat (wspólnie z bratem) na sejmie koronacyjnym Stanisława Augusta Poniatowskiego. W kadencji 1766/1767 przewodniczył Trybunałowi Koronnemu. Zmarł w połowie listopada 1777.
Przypisy
- ↑ Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729-1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006, s. 316.
Bibliografia
- Małgorzata Karpińska, Ludwik Riaucour, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XXXI, 1988
- PiotrP. Nitecki PiotrP., Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965 - 1999, HenrykH. Gulbinowicz, Warszawa: „Pax”, 2000, ISBN 83-211-1311-7, OCLC 189782455 .
- Encyklopedia wiedzy o jezuitach na ziemiach Polski i Litwy, 1564-1995, Wydział Filozoficzny Towarzystwa Jezusowego, Kraków 1996
Linki zewnętrzne
- Biskup Ludwik Ignacy Riaucour (ang.)
Kontrola autorytatywna (osoba):
