L’Oceanogràfic

L’Oceanogràfic

widok ogólny z pobliskiej hali L’Àgora
Państwo	Hiszpania
Wspólnota autonomiczna	Walencja
Miejscowość	Walencja
Adres	Carrer Eduardo Primo Yúfera, 1B, 46013 València
Powierzchnia	110 000 m²
Założono	14 lutego 2003
Liczba zwierząt	45 000
Liczba gatunków	500
Położenie na mapie Walencji L’Oceanogràfic
Położenie na mapie Hiszpanii L’Oceanogràfic
Położenie na mapie Wspólnoty Walencji L’Oceanogràfic
39°27′10,04″N 0°20′53,23″W/39,452790 -0,348120
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

L’Oceanogràfic (wym. wal. [lo.se.ˌa.noˈɣɾa.fik]; hiszp. El Oceanográfico, wym. [el o.ˌθe.a.noˈɣɾa.fi.ko]) – oceanarium i morska stacja badawcza w Walencji położona na terenie Ciutat de les Arts i les Ciències (Miasteczka Sztuk i Nauk) w pobliżu walenckiego portu. Obiekt, którego charakterystyczną architekturę zaprojektował Félix Candela, został oficjalnie otwarty 14 lutego 2003 r.^[1] Zajmuje teren o powierzchni 110 tys. m², a wszystkie jego zbiorniki mieszczą łącznie 42 tys. m³ wody^[2].

Projekt architektoniczny

L’Oceanogràfic powstało w ramach Miasteczka Sztuk i Nauk, większego zespołu obiektów, którego wzniesienie zlecił walencki samorząd. Konkurs na projekt założenia architektonicznego Miasteczka w 1991 roku wygrał Santiago Calatrava. Cztery lata później pierwotne plany uległy istotnej modyfikacji – zrezygnowano z budowy wieży telekomunikacyjnej na rzecz wielofunkcyjnego Pałacu Sztuk, rozszerzono planowany profil działalności planetarium i dodatkowo zawarto w planach ideę budowy oceanarium. W 1997 roku, niedługo przed śmiercią^[2] architekt Félix Candela przedstawił swój projekt nowej części kompleksu, który przewidywał wzniesienie szeregu awangardowych budowli. Część z nich wykorzystywała autorską konstrukcję hypar (AChypar oraz JChypar; cienkościennych struktur o płaszczyźnie zakrzywionej jednocześnie w dwóch kierunkach), za których wykonanie odpowiadali Alberto Domingo i Carlos Lázaro z Politechniki Walenckiej^[3]. Zespół L’Oceanogràfic (pierwotna nazwa: hiszp. Parque Oceanográfico Universal^[4], kat. Parc Oceanogràfic Universal) wybudowano na działce o powierzchni 110 tys. m²^[1][2]. Zgodnie z projektem na terenie tym wzniesiono siedem „zakopanych” lub „unoszących się na wodzie” budynków składających się zarówno z części naziemnej jak i podziemnej (lub podwodnej)^[4]. Wśród nich znalazła się 26-metrowa kulista konstrukcja mieszcząca ptaszarnię^[5], pawilon mórz tropikalnych z 70-metrowym podwodnym tunelem^[6], budowle w kształcie muszli przegrzebka^[7][8] czy igloo^[9]. Kopuła tej ostatniej wykorzystywana jest jako 150-stopniowy ekran projekcyjny^[2].

Centralne miejsce oceanarium zajmuje dwupoziomowa podwodna restauracja, której naziemna część ma kształt lilii wodnej^[1][2][10] – składa się z ośmiu przypominających płatki kwiatu symetrycznych segmentów, spośród których każdy stanowi fragment hiperbolicznej paraboloidy^[3][11]. Podobną technikę zastosowano także przy projektowaniu zwieńczonego trzema łukami budynku wejściowego o 26-metrowych szklanych ścianach^{[2][3][7][12]}. Na terenie obiektu – częściowo pod poziomem wody – zlokalizowano sale przystosowane do celów konferencyjnych, mogące pomieścić ponad 400 osób audytorium z akwarium prezentującym ekosystem Morza Czerwonego a także kilka punktów gastronomicznych^{[2][10][13][14]}. W położonej pod lustrem wody multimedialnej Sali Owalnej akwaria wyposażono w ekrany holograficzne^[2]. Dodatkowo w ramach kompleksu L’Oceanogràfic powstało jedno z największych na świecie delfinariów^[1] z trybuną dla liczącej ponad 2 tys. osób widowni^[15] – pięć basenów mieści w sumie 26 tys. m³ wody^[2]. W największym z nich, pokazowym, głębokość sięga 10,5 m^[2][13], pozostałe służą m.in. rekonwalescencji czy rozrodowi delfinów^[2].

Baseny zasilane są filtrowaną i dezynfekowaną wodą morską pompowaną bezpośrednio z Zatoki Walenckiej (ujęcie znajduje się w pobliżu plaży Malva-rosa). Jednocześnie oceanarium dysponuje alternatywnym systemem „produkcji” wody morskiej w przypadku zanieczyszczenia wód zatoki^[2].

• 
  Budynek wejściowy
• 
  Ptaszarnia
• 
  Pawilon arktyczny
• 
  Restauracja
• 
  Występ chóru w podwodnym audytorium
• 
  Delfinarium

Zwierzęta

W akwariach i basenach L’Oceanogràfic umieszczono przedstawicieli około 500 gatunków organizmów w łącznej liczbie 45 tys. sztuk^[13], które podzielono ze względu na teren występowania. W strefie śródziemnomorskiej znalazło się dziewięć zbiorników tematycznych, które zawierają około 7400 ryb i bezkręgowców^[13]. Poszczególne akwaria przedstawiają m.in. regiony portowe, obszary zdominowane przez trawę morską czy koralowce, ale też wody o sztucznie wzbudzanych falach^[2][7]. Olbrzymia ptaszarnia prezentuje faunę i florę terenów podmokłych – lasów namorzynowych Ameryki Północnej oraz śródziemnomorskich mokradeł^[2][13]. Wśród przedstawicieli awifauny na terenie obiektu występują chociażby warzęchy, ibisy, czaple i kaczki. Oprócz tego można tam zaobserwować kilka gatunków żółwi czy traszki Waltla^[16].

W pawilonie prezentującym obszary o wodzie umiarkowanej i tropikalnej w ośmiu odrębnych zbiornikach^[2] spotkać można m.in. przedstawicieli ichtiofauny raf koralowych (błazenki, pokolce, mureny, Symphorichthys spilurus, rozdymki, wargacze)^[17]. W otwartych zbiornikach przebywają mieszkańcy mórz chłodnych i polarnych: uchatki patagońskie^[18], foki, pingwiny peruwiańskie^[17] czy pingwiny białobrewe^[19]. W dużym akwarium w strefie oceanicznej (pojemność 7 tys. m³)^[2] można obserwować różne gatunki ryb chrzęstnoszkieletowych, np. rekiny (tawrosz piaskowy, żarłacz brunatny), Glaucostegus cemiculus, orleń afrykański, piła drobnozębna^[20]. W akwariach w pawilonie arktycznym umieszczono morsy i białuchy^[21], natomiast w delfinarium można obejrzeć pokazy butlonosów^[22].

Na terenie L’Oceanogràfic zlokalizowano także zagrody dla krokodyli (o powierzchni 450 m²)^[23] oraz żółwi olbrzymich^[24]. Co więcej, w ramach działalności naukowo-badawczej obiekt prowadzi także ośrodek ratunkowy dla żółwi morskich^[1][25].

• 
  Akwarium śródziemnomorskie
• 
  Podwodny tunel w strefie oceanicznej
• 
  Akwarium mórz tropikalnych
• 
  Ibis szkarłatny w ptaszarni w strefie mokradeł
• 
  Białucha w podwodnej części „igloo”
• 
  Pokazy delfinów

Przypisy

Bibliografia

• Carlos FemándezC.F. Casado Carlos FemándezC.F., FélixF. Candela FélixF., Parque Oceanográfico Universal, Valencia, „Informes de la Construcción”, 52 (469-47), Consejo Superior de Investigaciones Científicas, 2000, s. 35–52 [dostęp 2019-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2018-06-12]  (hiszp.).

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa (hiszp. • kat. • ang. • fr. • wł.)