Klemens Lechnicki

Klemens Lechnicki
podporucznik piechoty podporucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia

8 listopada 1899
Serebryszcze

Data i miejsce śmierci

6 czerwca 1920
Hornostajpol

Przebieg służby
Lata służby

1918–1920

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

6 Pułk Piechoty Legionów

Stanowiska

dowódca kompanii

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Klemens Stanisław Lechnicki (ur. 8 listopada 1899 w Serebryszczach, zm. 6 czerwca 1920 pod Hornostajpolem) – podporucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari[1].

Życiorys

Urodził się 8 listopada 1899 w Serebryszczach[2][3] w rodzinie Felicjana i Marii z d. Hempel[4]. Był młodszym bratem: Felicjana (1885–1963), Zdzisława (1890–1959) i Tadeusza (1892–1939).

Absolwent gimnazjum. Od 1 listopada 1918 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego w 1 pułku ułanów. Od 3 stycznia do 21 marca 1919 był uczniem klasy „L” Szkoły Podchorążych[5]. 1 kwietnia 1919 został mianowany podporucznikiem w piechocie[6]. Od 8 kwietnia w szeregach I batalionu 6 pułku piechoty z którym brał udział w walkach na froncie wojny polsko-bolszewickiej.

„9 maja 1920 podczas forsowania mostu łańcuchowego na Dnieprze pod Kijowem, plutonowi ppor. Lechnickiego przypadła w udziale najcięższa część zadania. Patrole szturmowe, po dojściu do ostatniego przęsła zniszczonego mostu, zatrzymały się i w silnym ogniu karabinów ręcznych i maszynowych nieprzyjaciela zawahały się przejść po pozostałym nadwyrężonym belkowaniu. Wówczas ppor. Lechnicki pierwszy wbiega na zniszczone przęsło, obrzuca granatami ręcznymi stanowisko bolszewickiego km i pociąga swoim przykładem podwładnych. /.../ Następnie na czele plutonu oczyszcza od nieprzyjaciela Słobótkę i postępując w ślad za nim uciekającym w popłochu, zajmuje drugi most na odnodze Dniepru. Szybką tą akcją unicestwia przygotowania bolszewickie celem wysadzenia drugiego mostu”[7][8]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Poległ 6 czerwca 1920 pod Hornostajpolem (Górnostajpolem) dowodząc kompanią, został ciężko ranny i umarł z ran na placu boju[9][10][a][12].

Był kawalerem[1].

Ordery i odznaczenia

21 czerwca 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia[12].

Uwagi

  1. ↑ Wg B. Polaka poległ w walce broniąc przeprawy nad Dnieprem[1]. Wg innych relacji pod Bogdanami podczas odwrotu spod Kijowa[2] lub 5 czerwca 1920 pod Grysją[11].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Polak (red.) 1993 ↓, s. 115.
  2. ↑ a b Nowacki (red.) 1996 ↓, s. 142.
  3. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-10-26]..
  4. ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 114.
  5. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 439.
  6. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 55 z 20 maja 1919, poz. 1700.
  7. ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 163.
  8. ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 114-115.
  9. ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 76, 83.
  10. ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 472.
  11. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 389.
  12. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-10-26]..
  13. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-10-26]..
  14. ↑ Skarbek 1929 ↓, s. 41.

Bibliografia

  • Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
  • Jan Kazimierz Ciastoń, Adam Lisiewicz, Edward Skarbek, Edward Wojciechowski: Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego. T. 1: Tradycja. Warszawa: Komenda Koła 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich i Dowództwo 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego, 1939.
  • Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
  • Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
  • Edward Skarbek: Zarys historji wojennej 6-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
  • Tadeusz Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa − szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 142–143. ISBN 83-01-12142-4.