Kōkaku

Imię japońskie

Kanji	光格天皇
Transkrypcja Hepburna	Kōkaku tennō

Cesarz Japonii

Okres

od 16 grudnia 1779
do 7 maja 1817

Poprzednik

Go-Momozono

Następca

Ninkō

Dane biograficzne

Data urodzenia

23 września 1771

Data śmierci

11 grudnia 1840

Miejsce spoczynku

Nochi-no tsuki-no wa-no misasagi (Kioto)

Ojciec

Sukehito

Dzieci

Ninkō

Multimedia w Wikimedia Commons

Cesarz Kōkaku (jap. 光格天皇 Kōkaku tennō; ur. 23 września 1771, zm. 11 grudnia 1840) − 119. cesarz Japonii^[1], według tradycyjnego porządku dziedziczenia^[2].

Przed wstąpieniem na tron nosił imię książę Tomohito (jap. 兼仁親王 Tomohito-shinnō)^[3].

Kōkaku panował w latach 1779-1817^[4].

Życiorys

Kōkaku nie pochodził z właściwej linii japońskiego rodu cesarskiego, lecz z odgałęzienia Kanin, jednej z pięciu gałęzi japońskiego rodu cesarskiego. Był synem Sukehito, dalekiego kuzyna cesarza. W dzieciństwie żył blisko cesarza, jednak nikt nie spodziewał się, że zostanie jego następcą. Cesarz Go-Momozono, który nie doczekał się syna, umierając w 1779, na łożu śmierci adoptował ośmioletniego Morohito i wyznaczył go na swego następcę. 16 grudnia 1779 odbyła się intronizacja.

Podczas rządów Kōkaku dwór cesarski odzyskał autorytet wśród ludu. Cesarz złożył propozycję pomocy siogunatowi Tokugawa i rozpoczął negocjacje z Rosją na temat sporu rosyjsko-japońskiego o tereny Japonii północnej. Dzięki temu zyskał uznanie rodu Tokugawa.

Kōkaku był nadzwyczaj utalentowany i posiadał wielką chęć do nauki. Zbudował w Japonii wiele świątyń. Organizował świąteczne ceremonie na dworze cesarskim i obrzędy świąteczne.

Na tronie cesarskim panował 38 lat. 7 maja 1817 abdykował na rzecz swojego czwartego syna, cesarza Ninkō. Po jego abdykacji, były cesarz był znany jako Sentō-gosho (jap. 仙洞御所)^[5].

Kōkaku żył w czasie, gdy cesarze żyli bardzo krótko i najczęściej ginęli. Był pierwszym monarchą Japonii od czasów cesarza Ōgimachi, który przeżył więcej niż 30 lat, będąc na tronie. Miał łącznie siedem żon i osiemnaścioro dzieci (w tym ośmiu synów). Zmarł 11 grudnia 1840, w wieku 69 lat.

Mauzoleum Kōkaku znajduje się w Kioto. Nazywa się Nochi-no tsuki-no wa-no misasagi^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b Kunaichō: 光格天皇 (119)
↑ Titsingh, Isaac. (1834). "Sentō-gosho (仙洞御所)", Annales des empereurs du japon, pp. 420-421.
↑ Rous La Mazelière, Antoine. (1907). Le Japon, p. 546.
↑ Titsingh, p. 420; Alexandrowicz, Jerzy et al. (1902). "Japonia," Wielka encyklopedya powszechna ilustrowana, Vol. 31, p. 626.
↑ Titsingh, p. 420; zobacz cesarskiego pałacu (Sentō-gosho)

Bibliografia

Alexandrowicz, Jerzy and Jan Banzemer. (1902). Wielka encyklopedya powszechna ilustrowana, Vols. 31-32. Warszawa: Druk. Jezierski. OCLC 255159704
Rous La Mazelière, Antoine. (1907). Le Japon, histoire et civilisation. Paris: Plon-Nourrit et cie. OCLC 3459691
Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691

Cesarze Japonii

Epoka
Genshi (legendarna)

Okres Jōmon	Jimmu Suizei Annei Itoku Kōshō Kōan
Okres Yayoi	Kōrei Kōgen Kaika Sujin Suinin Keikō Seimu Chūai Jingū

Epoka
Kodai

Okres Kofun	Ōjin (270–310) Nintoku (313–399) Richū (400–405) Hanzei (406–410) Ingyō (411–453) Ankō (453–456) Yūryaku (456–479) Seinei (480–484) Kenzō (485–487) Ninken (488–498) Buretsu (498–506) Keitai (507–531) Ankan (531–536) Senka (536–539)
Okres Asuka	Kinmei (539–571) Bidatsu (572–585) Yōmei (585–587) Sushun (587–592) Suiko (593–628) Jomei (629–641) Kōgyoku (642–645) Kōtoku (645–654) Kōgyoku (655–661) Tenji (661–672) Kōbun (672) Tenmu (672–686) Jitō (686–697) Mommu (697–707) Gemmei (707–715)
Okres Nara	Genshō (715–724) Shōmu (724–749) Kōken (749–758) Junnin (758–764) Shōtoku (764–770) Kōnin (770–781) Kammu (781–806)
Okres Heian	Heizei (806–809) Saga (809–823) Junna (823–833) Ninmyō (833–850) Montoku (850–858) Seiwa (858–876) Yōzei (876–884) Kōkō (884–887) Uda (887–897) Daigo (897–930) Suzaku (930–946) Murakami (946–967) Reizei (967–969) En’yū (969–984) Kazan (984–986) Ichijō (986–1011) Sanjō (1011–1016) Go-Ichijō (1016–1036) Go-Suzaku (1036–1045) Go-Reizei (1045–1068) Go-Sanjō (1068–1073) Shirakawa (1073–1087) Horikawa (1087–1107) Toba (1107–1123) Sutoku (1123–1142) Konoe (1142–1155) Go-Shirakawa (1155–1158) Nijō (1158–1165) Rokujō (1165–1168) Takakura (1168–1180) Antoku (1180–1185) Go-Toba (1183–1198)

Epoka
Chūsei

Okres Kamakura	Tsuchimikado (1198–1210) Juntoku (1210–1221) Chūkyō (1221) Go-Horikawa (1221–1232) Shijō (1232–1242) Go-Saga (1242–1246) Go-Fukakusa (1246–1260) Kameyama (1260–1274) Go-Uda (1274–1287) Fushimi (1287–1298) Go-Fushimi (1298–1301) Go-Nijō (1301–1308) Hanazono (1308–1318) Go-Daigo (1318–1339)
Dwór północny i południowy	Kōgon (1331–1333) Kōmyō (1336–1348) Sukō (1348–1351) bezkrólewie Go-Kōgon (1352–1371) Go-En’yū (1371–1382) Go-Komatsu (1382–1392)
Okres Muromachi	Go-Murakami (1339–1368) Chōkei (1368–1383) Go-Kameyama (1383–1392) Go-Komatsu (1392–1412) Shōkō (1412–1428) Go-Hanazono (1428–1464) Go-Tsuchimikado (1464–1500) Go-Kashiwabara (1500–1526) Go-Nara (1526–1557)
Okres Azuchi-Momoyama	Ōgimachi (1557–1586) Go-Yōzei (1586–1611)

Epoka
Kinsei

Okres Edo	Go-Mizunoo (1611–1629) Meishō (1629–1643) Go-Kōmyō (1643–1654) Go-Sai (1655–1663) Reigen (1663–1687) Higashiyama (1687–1709) Nakamikado (1709–1735) Sakuramachi (1735–1747) Momozono (1747–1762) Go-Sakuramachi (1762–1771) Go-Momozono (1771–1779) Kōkaku (1780–1817) Ninkō (1817–1846) Kōmei (1846–1867)