Ignacy Włostowski

Ignacy Włostowski
Ilustracja
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

1 lutego 1896
Warszawa

Data i miejsce śmierci

27 lipca 1978
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

27 Pułk Piechoty
Wojskowy Sąd Rejonowy w Częstochowie
8 Dywizja Piechoty
Szkoła Podchorążych dla Podoficerów
Brygada KOP „Podole”
36 Dywizja Piechoty
Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

  • kampania wrześniowa
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Ignacy Włostowski (ur. 1 lutego 1896 w Warszawie, zm. 27 lipca 1978 w Londynie) – podpułkownik dyplomowany Wojska Polskiego.

Życiorys

Po ukończeniu gimnazjum i zdaniu matury w 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Od 1916 w Polskiej Organizacji Wojskowej, gdzie kończy kurs szkoły oficerskiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości dekretem nr 201 jako oficer POW przyjęty do służby w WP z dniem 2 grudnia 1918 i mianowany podporucznikiem piechoty[1]. Walczył na froncie wojny polsko-bolszewickiej 1919-1920. 1 kwietnia 1920 został awansowany do stopnia porucznika „z grupy byłych Legionów Polskich”[2].

Po wojnie zweryfikowany w stopniu porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 631 lokatą w korpusie oficerów piechoty służył w 27 pułku piechoty. Jednocześnie studiował na Uniwersytecie Warszawskim[3][4]. W połowie października 1924 był zastępcą kapitana Fryderyka Chomsa w sprawie honorowej przeciwko posłowi na Sejm RP Wacławowi Wiślickiemu[5]. 7 stycznia 1925 został odkomenderowany na 5 miesięczny kurs doszkalania dla młodszych oficerów piechoty w Chełmnie[6]. 6 czerwca 1925 wrócił do macierzystego pułku i objął dowództwo kompanii. Awansował do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927[7] i 110 lokatą[8]. W październiku 1927 został przeniesiony do Wojskowego Sądu Rejonowego w Częstochowie na stanowisko oficera sądowego do dnia 31 marca 1928[9], a następnie wrócił do 27 pułku piechoty[10]. Od 8 do 10 maja 1928 zdawał egzaminy do Wyższej Szkoły Wojennej w grupie IX[11]. W październiku 1930 został wysłany na Kurs Normalny 1930 – 1932 Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[12]. Po ukończeniu WSWoj. i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego został z dniem 1 listopada 1932[13] przydzielony do 8 Dywizji Piechoty w Modlinie na stanowisko I oficera sztabu[14]. 1 października 1934 został przeniesiony do Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy na stanowisko wykładowcy[15]. Awansowany do stopnia majora dyplomowanego 1 stycznia 1936 i mianowany dowódcą batalionu w 27 pp. 6 listopada przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko szefa sztabu Brygady KOP „Podole”[16][17]. Funkcję szefa sztabu brygady pełni do mobilizacji w 1939.

W kampanii wrześniowej 1939 wziął udział na stanowisku szefa sztabu 36 Rezerwowej Dywizji Piechoty[16]. Uczestnik walk na Lubelszczyźnie. Po rozwiązaniu dywizji przedostaje się do Warszawy a następnie do Francji. Przydzielony na stanowisko szefa sztabu 2 Półbrygady w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Podhalańskich[18]. Brał udział w walkach pod Narwikiem. Po zakończeniu walk w Norwegii ewakuowany do Francji, a po klęsce Francji przedostaje się do Lizbony, a stamtąd drogą morską 5 października 1940 do Anglii. Awansowany do stopnia podpułkownika. Służył w szkolnictwie wojskowym, był zastępcą komendanta Szkoły Podchorążych Piechoty i Kawalerii Zmotoryzowanej. Po wojnie i demobilizacji osiadł na stałe w Anglii. Mieszkał i pracował w Londynie. Działacz społeczny i kombatancki.

Ignacy Włostowski był żonaty. Miał dwoje dzieci.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych, 1919, R. 2, nr 5, s. 120.
  2. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 1, nr 49), MSWojsk., 22 grudnia 1920, s. 1367 .
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 203, 436.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 189, 378.
  5. ↑ „Polska Zbrojna” (R. 4, nr 286), 18 października 1924, s. 8 .
  6. ↑ „Dziennik Personalny MSWojsk,” (R. 6, nr 26), 4 marca 1925, s. 126 .
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 43, 222.
  8. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 8, nr 13), MSWojsk., 20 kwietnia 1927, s. 122 .
  9. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 8, nr 25), MSWojsk., 31 października 1927, s. 322 .
  10. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 9, nr 2), MSWojsk., 20 stycznia 1928, s. 10 .
  11. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 9, nr 8), MSWojsk., 21 marca 1928, s. 109 .
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 63, 800.
  13. ↑ „Polska Zbrojna” (R. 11, nr 305), 4 listopada 1932, s. 5.
  14. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 13, nr 13), MSWojsk., 9 grudnia 1932, s. 405 .
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 258.
  16. ↑ a b Wojskowe Biuro Historyczne [online], caw.wp.mil.pl [dostęp 2020-05-11] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-18]  (pol.).
  17. ↑ R.R. Rybka R.R., K.K. Stepan K.K., Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006, s. 27, 925 .
  18. ↑ TadeuszT. Panecki TadeuszT., Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich, 1992, s. 101 .
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921 roku, s. 478.
  20. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 63.
  22. ↑ M.P. z 1938 r. nr 160, poz. 290

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • TadeuszT. Panecki TadeuszT., Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich, Warszawa: Bellona, 1992, ISBN 83-11-07988-9, OCLC 830059515 .
  • Rybka R., Stepan K. Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. 2006, ISBN 978-83-7188-899-1