Giovanni Sgambati
 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 28 maja 1841 | ||
|---|---|---|---|
| Pochodzenie | włoskie | ||
| Data i miejsce śmierci | 14 grudnia 1914 | ||
| Gatunki | |||
| Zawód | kompozytor, pianista, dyrygent, pedagog | ||
| Odznaczenia | |||
 | |||
| |||
Giovanni Sgambati (ur. 28 maja 1841 w Rzymie, zm. 14 grudnia 1914 tamże[1][2][3]) – włoski kompozytor, pianista, dyrygent i pedagog.
Życiorys
Kształcił się początkowo u Amerigo Barbieriego, później uczył się fortepianu u Tiberio Natalucciego w Trevi[1][2]. W 1860 roku wrócił do Rzymu. Był uczniem Ferenca Liszta[1]. Koncertował jako pianista m.in. w Anglii, Francji i Rosji[1]. Od 1869 roku w swoim domu udzielał bezpłatnych korepetycji z gry na fortepianie[1]. W 1877 roku objął klasę kompozycji w nowo utworzonym Liceo Musicale przy Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie[1][2][3]. Był wielbicielem Richarda Wagnera, którego poznał osobiście w 1876 roku[2]. Od 1893 roku pełnił funkcję dyrektora artystycznego Accademia Filarmonica w Rzymie[1]. W 1901 otrzymał od króla Krzyż Wielki Orderu śś. Maurycego i Łazarza[4].
Twórczość
Jako jeden z nielicznych kompozytorów włoskich XIX wieku tworzył muzykę instrumentalną[2][3], przygotowując grunt pod jej odrodzenie po okresie dominacji opery[1]. Jako dyrygent poprowadził premierowe włoskie wykonania III symfonii Ludwiga van Beethovena i Symfonii dantejskiej Ferenca Liszta[1].
Ważniejsze kompozycje
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])
Utwory orkiestrowe
- I symfonia d-moll (1881)
- II symfonia Es-dur (1883)
- Ouverture festiva (1879)
- Sinfonia-epitalamio (1887)
- Koncert fortepianowy g-moll (1880)
- Te Deum laudamus na orkiestrę smyczkową i organy (1893, 2. wersja na dużą orkiestrę 1908)
Utwory kameralne
- Nonet smyczkowy (1866, zaginiony)
- I kwintet fortepianowy f-moll (1866)
- II kwintet fortepianowy B-dur (1876)
- Kwartet smyczkowy cis-moll (ok. 1882)
Utwory fortepianowe
- 6 nokturnów (ok. 1873–1897)
- Preludio e fuga es-moll (1876)
- Suita (1888)
- Benedizione musicale na organy (1894)
Utwory wokalno-instrumentalne
- Audi filia na chór i orkiestrę (ok. 1870)
- Requiem na baryton, chór i orkiestrę lub organy (1895–1896, wersja zrewidowana 1901)
- Versa est in luctum cythara mea na baryton, orkiestrę smyczkową i organy (1900)
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 236–237. ISBN 978-83-224-0865-0.
- ↑ a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3291–3292. ISBN 0-02-865530-3.
- ↑ a b c Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 803. ISBN 978-83-01-13410-5.
- ↑ Giovanna D'Amia, Marina Rosa, Paolo Paleari e Lucia Tenconi: La Villa Reale di Monza. Reggia Estiva del Regno d'Italia. Viterbo: BetaGamma, 2012, s. 95–96. ISBN 978-88-86210-75-1. (wł.).
Linki zewnętrzne
- Giovanni Sgambati – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project
- Giovanni Sgambati – nuty w bibliotece Polona
Kontrola autorytatywna (osoba):
- ISNI: 000000008089397X
- VIAF: 10034665
- LCCN: n82078494
- GND: 11890745X
- BnF: 13899691s
- SUDOC: 241518342
- SBN: LO1V133236
- NLA: 35149605
- NKC: xx0058956
- BNE: XX1673817
- NTA: 097260320
- BIBSYS: 4035713
- CiNii: DA10965706
- Open Library: OL4693320A
- PLWABN: 9810674618305606
- NUKAT: n2011111152
- J9U: 987007283667805171
- PTBNP: 267406
- CANTIC: a11045930
- LNB: 000187760
- CONOR: 262767203
- ΕΒΕ: 210961
- LIH: LNB:Tr5;=Bh
- RISM: people/146997
- Britannica: biography/Giovanni-Sgambati
- Treccani: giovanni-sgambati
- Catalana: 0062413
