Fenmetrazyna

Fenmetrazyna
Nazewnictwo
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
3-metylo-2-fenylomorfolina
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C11H15NO

Masa molowa

177,24 g/mol

Identyfikacja
Numer CAS

134-49-6
1707-14-8 (chlorowodorek)

PubChem

4762

DrugBank

DB00830

SMILES
CC1C(OCCN1)C2=CC=CC=C2
InChI
InChI=1S/C11H15NO/c1-9-11(13-8-7-12-9)10-5-3-2-4-6-10/h2-6,9,11-12H,7-8H2,1H3
InChIKey
OOBHFESNSZDWIU-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
Rozpuszczalność w wodzie
poniżej 5 mg/l[1]
Temperatura topnienia

139 °C[1]

logP

1,7[1]

Niebezpieczeństwa
Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji
według kryteriów GHS są niedostępne.
Numer RTECS

QE6475000

Dawka śmiertelna

LD50 125 mg/kg (mysz, doustnie)

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
Legalność w Polsce

substancja psychotropowa grupy II-P

Farmakokinetyka
Działanie

stymulujące

Okres półtrwania

16–31 h

Metabolizm

wątrobowy

Multimedia w Wikimedia Commons

Fenmetrazyna (łac. phenmetrazinum) – organiczny związek chemiczny, pochodna morfoliny wykazująca silne działanie anorektyczne.

Związek opatentowany w 1952 r. przez niemiecką firmę farmaceutyczną Boehringer-Ingelheim, natomiast wprowadzony do lecznictwa w 1954 r. pod nazwą handlową Preludin. Podobnie jak inne preparaty o podobnym profilu działania (m.in. fentermina, chlorfentermina, fenfluramina, deksfenfluramina, fendimetrazyna, mazindol), wykazuje wiele efektów niepożądanych, m.in. silne skoki ciśnienia tętniczego krwi, częstoskurcz zatokowy, pobudzenie OUN, uzależnienie. Dawniej szeroko stosowany w farmakoterapii otyłości, obecnie bez znaczenia w lecznictwie. W Polsce stosowany był do połowy lat 70. XX wieku.

Przypisy

  1. a b c Phenmetrazine, [w:] DrugBank, University of Alberta, DB00830  (ang.).

Bibliografia

  • PiotrP. Kubikowski PiotrP., WojciechW. Kostowski WojciechW., Farmakologia. Podstawy farmakoterapii, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1979 .* Poradnik Terapeutyczny, PiotrP. Kubikowski (red.), wyd. 2, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1969 .