Ernest Buchta

Ernest Buchta

Ernest Buchta (przed 1934)
major dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	24 września 1897 Dąbrowa
Data i miejsce śmierci	27 września 1944 Oflag VI B Dössel
Przebieg służby
Lata służby	1918–1944
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	42 pułk piechoty Dowództwo Okręgu Korpusu Nr IV 10 Dywizja Piechoty 58 pułk piechoty Sztab Armia „Modlin”
Stanowiska	szef oddziału sztabu armii
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Ernest Buchta (ur. 24 września 1897 w Dąbrowie, zm. 27 września 1944 w Oflagu VI B Dössel) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 24 września 1897 roku w Dąbrowie, pow. frysztackim, na Śląsku Cieszyńskim^[1] w ewangelickiej rodzinie Jana i Joanny z Tomanków. W 1909 roku rozpoczął naukę w ośmioklasowym Realnym Gimnazjum w Orłowej, w trakcie której, wiosną 1912 roku wstąpił do organizacji skautowej, a w kwietniu 1913 roku do drużyny strzeleckiej. Po wybuchu I wojny światowej od 6 sierpnia do 5 października 1914 roku ochotniczo służył w tzw. Śląskim Batalionie Legionów Polskich, na stanowisku podoficera instrukcyjnego. 1 sierpnia 1916 roku został powołany do służby w armii austro-węgierskiej z przydziałem do Kadry Zapasowej 20. Pułku Piechoty. Od 1 października do 9 grudnia 1916 roku przebywał w c.k. Oficerskiej Szkole Rezerwy w Opawie. W 1917 roku kontynuował w trybie indywidualnym naukę oraz zdał egzamin dojrzałości w Realnym Gimnazjum w Orłowej. Następnie z własnym pułkiem walczył na frontach austriacko-rosyjskim na Bukowinie, później austriacko-włoskim. 19 sierpnia 1917 roku dostał się do niewoli włoskiej, w której przebywał do maja 1918. Od czerwca do 23 grudnia 1917 roku służył w Polskim Oddziale Wywiadowczym (dowodzonym przez por. Stefana Kluczyńskiego) przy sztabie włoskiej 4. Armii. 1 grudnia 1918 roku w stopniu sierżanta wstąpił do Wojska Polskiego. Od 23 grudnia 1918 do 17 lutego 1919 roku był instruktorem i brał udział w formowaniu we Włoszech 4. Pułku Strzelców Polskich im. Francesco Nullo. Od 22 lutego 1919 roku w stopniu podporucznika przydzielony do 8. Pułku Strzelców Polskich im. Francesco Nullo w składzie nowo formowanej 3. Dywizji Strzelców Polskich Armii Polskiej we Francji. Ernest Buchta od 23 sierpnia do listopada 1919 roku ze swoim pułkiem (od 1 września 1919 roku nazwany 50. Pułkiem Piechoty Strzelców Kresowych) uczestniczył w walkach polsko-ukraińskich na froncie galicyjskim i wołyńskim.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 2032. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 42 pułk piechoty^[2].

Z dniem 4 stycznia 1932 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1931/1933 ^[3]. Z dniem 1 października 1933 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu tytułu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. 7 czerwca 1934 roku został przeniesiony do dowództwa 10 Dywizji Piechoty w Łodzi, w którym zastąpił kapitana Antoniego Barana na stanowisku oficera sztabu^[4]. 27 czerwca 1935 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 56. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[5]. Od 22 października 1935 do 7 grudnia 1938 roku pełnił służbę na stanowisku szefa sztabu 10 DP^[6]. Następnie został przeniesiony do 58 pułku piechoty w Poznaniu w celu odbycia stażu liniowego^[7].

W kampanii wrześniowej 1939 roku walczył na stanowisku szefa Oddziału IV Sztabu Armii „Modlin”. Wzięty do niewoli, pięć lat spędził w niemieckich obozach jenieckich. Początkowo trafił do Stalagu IX A Ziegenhain (nr jeniecki 876), następnie kolejno do: Oflagu IX B Weilburg, Oflagu XI A Osterode, Oflagu X C Lübeck i Oflagu VI B Dössel (nr jeniecki 876/IX A), gdzie pomagał w przygotowywaniu ucieczek. Zginął 27 września 1944 roku, gdy w nocy bombowce brytyjskie, mając za cel stację kolejową w Nörde, omyłkowo zrzuciły jedną bombę na obóz, zabijając 90 oficerów. Pochowany na cmentarzu w Dössel (płyta A7)^[8]. Grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu komunalnym w Krośnie (sektor B2-A-5)^[9].

Był żonaty z Michaliną, z którą miał córkę Barbarę Antoninę (ur. 1924).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5662 (1922)^[10]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)^[11]
• Medal Niepodległości (16 marca 1937)^[12]
• Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[13]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Józef Żołna: Zarys historii wojennej 42-go Pułku Piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Witold Jarno: Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918–1939. Łódź: Wydawnictwo „Ibidem”, 2001. ISBN 83-88679-10-4.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Witold Jarno. Major Ernest Buchta (1897–1944) - oficer sztabowy i ofiara nalotu alianckiego na Oflag VI B Dössel. „Łambinowicki Rocznik Muzealny. Jeńcy wojenni w latach II wojny światowej”. Tom 41, s. 45–63, 2018. Opole: Centralne Muzeum Jeńców Wojennych. ISSN 0137-5199. [dostęp 2021-06-06].