Chausson

Ten artykuł od 2019-05 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Chausson (czytaj: szosą) – marka autobusów produkowanych w latach 1942–1970 przez francuską firmę Société Anonyme des Usines Chausson. Autobusy te były eksportowane do wielu krajów, w tym do Polski.

Historia

Firma Chausson została założona w 1907 pod nazwą Ateliers Chausson Frères (zakłady braci Chausson) przez Gastona i Jules’a Chaussonów. Firma produkowała wymienniki ciepła (w tym chłodnice do silników) i inne artykuły blacharskie. Firma stała się ważnym elementem francuskiego przemysłu motoryzacyjnego, dla którego wytwarzała półfabrykaty. W czasie pierwszej wojny światowej Chausson współpracował z lotnictwem, dla którego opracował chłodnice do samolotów SPAD. Na pamiątkę znak firmowy został ozdobiony bocianimi skrzydłami.

W latach 30. XX wieku firma pozyskała od firmy Budd technologię produkcji nadwozi całkowicie metalowych. W 1935 Chausson przejął upadającą (piątą na rynku francuskim) firmę produkującą samochody Chenard&Walcker, której był głównym wierzycielem. Firma ta mieściła się w sąsiednim (siedziba Chaussona była w Asnières) Gennevilliers pod Paryżem. Pod tą marką, jeszcze przed drugą wojną światową, zaprojektowano samonośny furgon.

Studia mechaniczne i transportowe podjęte przez Pierre’a Chaussona (syna założyciela), w przewidywaniu rozwoju powojennego, doprowadziły do wyprodukowania w lipcu 1942 – w oparciu o wyżej wymieniony furgon – autobusu Chausson AP-01. Autobus ten we Francji nazywany był Chausson-nez-de-cochon (świński ryj). Z tyłu autobus miał jedno okno pośrodku.

W ciągu pięciu powojennych lat firma doznała poważnego rozwoju. Pierwszy model autobusu był następnie modyfikowany. Dodano m.in. dwa okna w tylnej ścianie po bokach, zmieniano liczbę drzwi i układ siedzeń. Pierwotnie był to pojazd wyłącznie do komunikacji międzymiastowej. Kolejne modele oznaczano AP-2 i AP-3. W latach 40. stosowano oznaczenia typów kolejnymi latami – 47, 48, 49 dodawanymi do liter. W 1952 zmieniono całkowicie ścianę czołową i zmodyfikowano sylwetkę. Wtedy też oznaczenia cyfrowe dodawane do liter przybrały formę zaczynającą się od 52: 520, 521, 522. W bocznej powierzchni dachu często stosowano – tak jak w autobusach turystycznych – małe okienka. Następnie podniesiono dach poszerzając pas okienny i zmieniając tylną ścianę na płaską. Było to radykalne przystosowanie pojazdu do funkcji miejskiej. Autobusy Chausson obsługiwały nawet połączenie Paryż-Bombaj – był to model o nowym kadłubie Chausson AN.

Równolegle z oznaczeniami fabrycznymi stosowane były oznaczenia handlowe charakteryzujące konkretne autobusy. Były to oznaczenia:

• AHE – fr. autobus Hotchkiss essence – autobus z silnikiem benzynowym Hotchkiss,
• APH – fr. autobus Panhard huile – autobus z silnikiem wysokoprężnym Panhard,
• ASH – fr. autobus Somua huile – autobus z silnikiem wysokoprężnym Somua (Cztery przedwojenne autobusy Somua z 1928 zostały uruchomione po wojnie w Warszawie a następnie zlikwidowane w 1949. Autobus Somua Six z otwartą platformą z 1928 odrestaurowano w Warszawie, gdzie wyjechał na stołeczne ulice w 2020^[1][2].)

Nadwozia autobusów Chausson były także wykorzystywane do budowy trolejbusów, jak np. w Hawrze, gdzie zbombardowana została sieć tramwajowa. Stosowano tu osprzęt np. firmy Vetra (trolejbusy Vetra zakupywano dla Warszawy, jednak z własnymi nadwoziami).

Firma była dostawcą blacharki dla samochodów francuskich, szczególnie dla głównych akcjonariuszy – Peugeot i Renault. Autobusy Berliet eksploatowane w Warszawie miały np. chłodnice firmy Chausson.

Firma została przejęta przez firmę Saviem, w związku z czym znikł uskrzydlony znak i nazwa była pisana zwyczajnym pismem. Ostatnim modelem autobusu Chausson był SC-4B, gdzie SC oznaczało Saviem-Chausson. Jego następcą był już Saviem SC-10, czyli francuski autobus standardowy. Następnie firma Saviem weszła w skład koncernu Renault Vehicules Industriels (pojazdy użytkowe Renault) w 1977 i marka ta znikła.

Ostatnie autobusy Chausson w Warszawie wycofano w 1969, a w Paryżu (modele APV i APVU) w 1976.

Marka Chausson dotyczyła jeszcze wyrobów innych niż autobusy. Mimo wieloletniej walki – od 1983 – o utrzymanie firmy, lata Chaussona dobiegły końca, a „mityczna marka” znikła ostatecznie. Firma została ostatecznie zlikwidowana w 2007 (22 kwietnia 2007 odbyło się pożegnanie z nią pracowników i mieszkańców) na terenie fabryki w Grennevillers, a akta przekazane zostały do archiwum państwowego.

Słowo fr. chausson jest także wyrazem pospolitym i oznacza obuwie domowe (szereg wyrazowy fr. chaussee – szosa, fr. chaussettes – skarpetki, fr. chaussure – obuwie, skąd ludowe tłumaczenie „szosowiec”) oraz ciastko (np. fr. chausson au pommes – jabłecznik). W języku technicznym oznacza elastyczną podkładkę w formie miski pełniącą rolę „buta”.

Autobusy Chausson w Polsce

Autobusy Chausson były po II wojnie światowej eksportowane m.in. do Polski. W Warszawie od końca lat czterdziestych do lat sześćdziesiątych był to podstawowy typ autobusu miejskiego (wycofano je w 1969). Zakupiono je w latach 1947-1949 i 1954-1959. Przedsiębiorstwa komunikacji miejskiej zastępowały nimi uciążliwe w ruchu miejskim autobusy Mávag, które przekazywano Państwowej Komunikacji Samochodowej. W Warszawie stosowano autobusy dwudrzwiowe. Z dalszego importu zrezygnowano m.in. ze względu na trudności w zaopatrzeniu w części.

Zakupione przez Polskę Chaussony były nowoczesnymi autobusami o metalowych nadwoziach samonośnych. Odznaczały się bardzo dobrymi własnościami eksploatacyjnymi. Mimo specyficznego układu kół (pojedyncze z tyłu), dobrze znosiły skrajne obciążenia, występujące wówczas w polskich miastach. Miały ekonomiczny silnik wysokoprężny z wtryskiem pośrednim, charakteryzującym się miękką i cichą pracą oraz dobrą elastycznością. Osiągały przebiegi 600-800 tys. km i charakteryzowały się niskim zużyciem paliwa.

Ponadto:

• autobus Chausson APV z podwyższonym dachem (wersja miejska) był wozem transmisyjnym Telewizji Polskiej (Telewizja Katowice),
• autobus Chausson AH48 w 1957 rozpoczął służbę jako ruchoma biblioteka w Warszawie^[3]
• autobus Chausson APH521 w 1961 został przebudowany na ruchome kino w Warszawie^[4]
• osie kierowane ze skasowanych Chaussonów zostały zastosowane jako osie tylne w pierwszych polskich przegubowcach Jelcz, tak w Miejskim Przedsiębiorstwie Autobusowym w Warszawie, jak i w Jelczańskich Zakładach Samochodowych,
• firma Chausson brała udział w konstruowaniu kabiny samochodu ciężarowego Star 28 i Star 200,
• w Berlietach PR100, które często stały uszkodzone na ulicach Warszawy z otwartymi drzwiami komory silnikowej, można było zauważyć napis Chausson na chłodnicach,
• w niektórych ostatnich autobusach Ikarus montowanych w Warszawie jako przypomnienie rozwiązania z Chaussona, zamontowano teleskopowe drążki związane z przednimi drzwiami składanymi mające zapewnić wygodne wsiadanie oraz zabezpieczenie przez zasłanianiem widoku kierowcy.
• 11 autobusów Chausson APH 521 zostało skierowanych do Szczecina, gdzie stanowiły prawie 26% parku (były to autobusy – prócz jednego – z serii malowanych na kremowo dla warszawskich linii pospiesznych). Jeździły tam przez dwa lata (1958-1960), kiedy to „upomniała się o nie Warszawa” – pokazuje to^{[według kogo?]} jakie były one cenne w warunkach gospodarki socjalistycznej, oraz że przewoźnicy nie mogli wówczas kupić dowolnego autobusu bez decyzji politycznej.

W Polsce zachował się jeden egzemplarz autobusu Chausson APH521 (1954) przekazany stołecznemu Muzeum Techniki (od 2017 Narodowe Muzeum Techniki) przez Miejskie Przedsiębiorstwo Autobusowe. Autobus nie doczekał się renowacji. W 2007 miłośnicy komunikacji miejskiej sprowadzili spod Brukseli do Warszawy, przy pomocy Miejskich Zakładów Autobusowych w Warszawie, egzemplarz autobusu starszego typu – ze „świńskim ryjkiem” czyli Chausson AH 48 z 1950^[5]. 18 maja 2010 Klub Miłośników Komunikacji Miejskiej w Warszawie rozpoczął jego remont, w celu przywrócenia go do ruchu. Renowacja zakończyła się sukcesem w 2013. Oba autobusy są jednymi z najcenniejszych zabytków motoryzacyjnych w Polsce^{[według kogo?]}.

Chausson APH 47-49 posiadał 4-biegową skrzynię biegów, natomiast APH 521 – 5-biegową.

Silnik wysokoprężny Panhard 4HL – dane techniczne polskich wersji autobusów^[6]:

• Średnica cylindra/ Skok tłoka (mm): 110/150
• Cztery cylindry
• Poj. skokowa (litry): 5,7
• Moc nominalna (KM): 80
• Obroty nominalne (1/min): 2000
• Wtrysk pośredni
• Wtryskiwacze czopikowe
• Komora spalania z zasobnikiem powietrza
• Ciśnienie wtrysku (atm): 145
• Układ paliwa: system Bosch
• Chłodzenie cieczą, wymuszone
• Dwuzakresowy regulator obrotów
• Rozrząd (Ssanie): otwarcie 8 stopni przed GMP, zamknięcie 44 stopnie po DMP
• Rozrząd (Wydech): otwarcie 44 stopnie przed DMP, zamknięcie 8 stopni po GMP

Literatura

• R. Brennek, Autobusy i trolejbusy. Opisy techniczne, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1964
• APV – Le dernier Chausson,Charge Utile nr 115 lipiec 2002
• J. Dąbrowski, D. Nalazek, M. Stiasny, Warszawskie autobusy i trolejbusy, Betezda, Rybnik 2005
• R. Grochowiak, W. Małkiewicz, Świnoujście. Historia komunikacji miejskiej i przeprawy promowej, Kolpress, Poznań 2007
• R. Grochowiak, W. Molewicz, Autobusy komunikacji miejskiej w Szczecinie 1928-2008, Muzeum Techniki i Komunikacji – Zajezdnia Sztuki w Szczecinie, Szczecin 2008
• T. Mazurek, J. Kubalski, Komunikacja miejska, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1968
• J.M. Masqué, Les glorieuses années Chausson, Gennevilliers Magazine, Octobre 2003
• J. Pawłowski, Nadwozia samochodowe. Projektowanie, mechanika i konstrukcja, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1964
• Samochody od A-Z, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1961

Przypisy

Źródła internetowe

• www.fomcc.de/fordsetzung [1],
• www.imcdb.org/vehicles.php [2](autobusy Chausson w filmach),
• www.ecole.org,[3]
• leparisien.com,[4]
• www.standard216.com,[5]
• www.amtuir.org,[6]
• www.archivesnationales.culture.gouv.fr,[7]
• www.rafalwodzicki.prv.pl,[8]
• www.ztm.waw.pl [9]
• www.przegubowiec.com [10]
• https://web.archive.org/web/20150528221750/http://www.car-histo-bus.org/documents/32.pdf