Azotyn butylu

Azotyn butylu
Nazewnictwo
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
azotyn 1-butylu
Inne nazwy i oznaczenia
azotyn n-butylu, 1-nitrozooksybutan
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C4H9NO2

Masa molowa

103,12 g/mol

Wygląd

bezbarwna ciecz

Identyfikacja
Numer CAS

544-16-1

PubChem

10996

SMILES
CCCCON=O
InChI
InChI=1S/C4H9NO2/c1-2-3-4-7-5-6/h2-4H2,1H3
InChIKey
JQJPBYFTQAANLE-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
Gęstość
0,9114 g/cm³[1]; ciecz
Rozpuszczalność
mieszalny z etanolem i eterem dietylowym[1]
Temperatura wrzenia

78 °C[1][2][3]

Współczynnik załamania

1,3762 (589 nm, 20 °C)[1]

Niebezpieczeństwa
Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2016-02-22]
Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI[4]
Płomień Czaszka i skrzyżowane piszczele
Niebezpieczeństwo
Zwroty H

H225, H301, H331

Zwroty P

P210, P261, P301+P310, P311[2]

Temperatura zapłonu

−13 °C (zamknięty tygiel)[2]

Numer RTECS

RA0780000

Dawka śmiertelna

LD50 83 mg/kg (szczur, doustnie)[3]

Podobne związki
Podobne związki

azotyn izobutylu, azotyn sec-butylu, azotyn tert-butylu

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Azotyn butylu, C
4H
9NO
2 – organiczny związek chemiczny z grupy azotynów, ester kwasu azotawego i butanolu. Używany jest głównie rekreacyjnie jako poppers.

Otrzymywanie

Może zostać otrzymany poprzez wkraplanie mieszaniny butanolu z kwasem siarkowym do wodnego roztworu azotynu sodu[5].

Przypisy

  1. ↑ a b c d CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M.W.M. Haynes (red.), wyd. 95, Boca Raton: CRC Press, 2014, s. 3-86, ISBN 978-1-4822-0867-2  (ang.).
  2. ↑ a b c Butyl nitrite (nr 226637) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2016-02-22]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  3. ↑ a b n-Butyl nitrite, [w:] ChemIDplus, United States National Library of Medicine [dostęp 2016-02-22]  (ang.).
  4. ↑ Azotyn butylu, [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2016-02-22]  (ang.).
  5. ↑ Estry kwasów nieorganicznych. W: Arthur Israel Vogel: Preparatyka organiczna. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1984, s. 348. ISBN 83-204-0579-3.