A. Wajter

A. Wajter właściwie Ajzik Meir Deweniszski (ur. 1878 w Bieniakonach koło Wilna, zm. 21 kwietnia 1919 w Wilnie) – żydowski pisarz, dramaturg, publicysta oraz działacz robotniczej partii żydowskiej Bund.

Otrzymał staranne wykształcenie religijne. Już w młodości wykazywał duże zainteresowanie ruchem rewolucyjnym. Związany z Bundem był wielokrotnie aresztowany przez władze carskie, a także dwukrotnie zesłany na Sybir. W 1898 r. był redaktorem pierwszego numeru bundowskiego organu prasowego Der Weker i autorem proklamacji napisanej dla tej partii. Jeden z współredaktorów tygodnika Morgenstern.

Zginął w trakcie pogromu antyżydowskiego w Wilnie w kwietniu 1919., kiedy to legioniści z 2 Dywizji Piechoty Legionów gen. Edwarda Śmigłego-Rydza po zajęciu miasta zdewastowali cmentarze żydowskie i zaatakowali dzielnicę żydowską. W wyniku zamieszek zginął między innymi A. Wajter. Jego ciało przez dwa dni leżało w rynsztoku, aż do zakończenia pogromu. Śmierć A. Wajtera odbiła się szerokim echem w środowisku żydowskim.

W 1920 r. staraniem Zalmana Rajzena i Samuela Nigera ukazała się księga pamiątkowa poświęcona zmarłemu pisarzowi pt. A. Wajter – Buch.

Wybrana bibliografia autorska

Fartog (j. pol. Świt) (Wilno, 1907)
In fajer (j.pol. W ogniu) (Wilno, 1910)
Der sztumer (j.pol. Niemowa) (Wilno, 1912)

Bibliografia

JoannaJ. Lisek JoannaJ., Jung Wilne – żydowska grupa artystyczna, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2005, s. 29, ISBN 83-229-2670-7, OCLC 69295826 .